Gijsbrecht van Aemstel: verschil tussen versies

In zijn ''Gysbreght'' voor Toneelgroep Amsterdam in 1991 ging de Haarlemse regisseur en decorontwerper Rieks Swarte op zoek naar Vondels liefdes: [[Peter Paul Rubens]], Vergilius en [[Jacob van Campen]]. Hij belichtte de spelopvattingen van de zeventiende eeuw, de klassieke poses, zoals beschreven door [[Karel van Mander|Carel van Mander]] in zijn 'schilder-boeck', en het feit dat het stuk oorspronkelijk geheel door mannen werd gespeeld. Met een knipoog plaatste hij het barokdrama, als een opera met [[recitatief|recitatieven]] en [[Aria (compositie)|aria]]’s, in een sterk picturaal en historiserend kader. Zo hadden Badeloch en het kind barokke kleding aan. Badeloch staat voor huwelijkse trouw en daardoor vertegenwoordigt ze een burgelijk ideaal uit die tijd. Hierbinnen speelden de Vlaamse acteurs in een stijl waaruit al het psychologische realisme was verbannen. Hoewel Swarte geen reconstructie wilde maken is het taalgebruik is zo veel mogelijk behouden. Uitgangspunt bij het voorlezen van de reien was Cesare Ripa, een 16e eeuwse wetenschapper uit Venetië. Het is aantoonbaar volgens Swarte dat Vondel zich door de emblemen van Ripa heeft laten inspireren bij het schrijven van de reien.