Siberische tijger: verschil tussen versies

De '''Siberische tijger''' (''Panthera tigris altaica'') is een zeer zeldzame ondersoort van de [[tijger]]. Hij komt nauwelijks nog voor in het wild, waar nog maximaal 400 exemplaren leven. Ondanks dat hij bijna is uitgestorven in het wild, zijn er veel exemplaren in gevangenschap, die zich ook voortplanten. Het is tevens de grootste van de tijgers (en de katachtigen). De Siberische tijger staat ook wel bekend onder de naam ''[[Amoer (rivier)|Amoertijger]], [[Korea]]anse tijger, [[Mantsjoerije|Mantsjoerse]] tijger, Noord-Chinese tijger'' of ''[[Oessoeri]]tijger'', afhankelijk van waar deze voorkomt. Recent onderzoek heeft uitgewezen dat de Siberische tijger genetisch gezien bijna gelijk is aan de [[Kaspische tijger]], die rond 1950 is uitgestorven. <ref>(en) [http://www.plosone.org/article/info:doi/10%3Adoi%2F10.1371/journal%2Fjournal.pone.0004125| Mitochondrial Phylogeography Illuminates the Origin of the Extinct Caspian Tiger and Its Relationship to the Amur Tiger]</ref> De Siberische tijger heeft geen vaste paarperiode en houdt zich in leven door andere zoogdieren te eten, soms wel twee keer groter dan de tijger zelf.

De Siberische tijger leeft in zeer koude omstandigheden. Hiervoor heeft hij zich aangepast. Hij bezit een dichtere wintervacht met lange haren, die lichter is (geel) dan die van andere tijgers (oranjerood.) Ook heeft hij een vetlaag langs zijn flanken en zijn buik van zo’n 5 cm dik. Dit beschermt hem tegen de ijzige wind en temperaturen van soms wel -45&nbsp; °C.