Miguel de Unamuno: verschil tussen versies

Unamuno was geen systematisch denker, was wars van systemen maar bepleitte vooral om kracht te zoeken in een soort"geloof vanin innerlijkhet geloof zelf".

Zijn werk, met name de romans, kunnen gezien worden als een soort van autobiografie. Unamuno voert gesprekken met zijn romanfiguren, laat ze regelmatig in later werk opnieuw optreden en zelfs hun beklag doen over het lot dat hij voor hen schiep. Existentiële verscheurdheid ligt ten grondslag aan de romans, met name die welke hij schreef vóór 1930. Het meest tragisch wordt die innerlijke existentiële leegte van de mens geanalyseerd in ''Niebla'' (1914), waarin de hoofdpersoon AugustoPerezAugusto Pérez de liefde bedrijft om daarmee tot werkelijk bestaan te komen. Centraal in Unanmuno’s werk staat verder de bestaansnijd, welke hij zag als een van de meest fundamentele en oncontroleerbare instincten. ''Abel SanchezSánchez'' (1917) is hiervan het bekendste voorbeeld: , in een gepassioneerde Kaïn en Abel-geschiedenis, vol korte hoofdstukken met veel dialoog brandt hij door de levens van de hoofdpersonen, van hun jeugd tot hun dood.