|
'''Klemens Wenzel Lothar von [[Metternich (geslacht)|Metternich]]''' ([[Koblenz (Duitsland)|Koblenz]], [[15 mei]] [[1773]] - [[Wenen]], [[11 juni]] [[1859]]), graaf, sinds 1813 prins van Metternich-Winneburg en sinds 1818 hertog van Portella, was een [[Keizerrijk Oostenrijk|Oostenrijks]] staatsman en een van de belangrijkste diplomaten van zijn tijd. Hij werkte hard, was eerlijk en gecultiveerd, maar hij was ook een erg ijdele man die eindeloos over zichzelf sprak en schreef. Metternich was bovendien een knappe man, elegant en gedistingeerd, alhoewel hij volgens sommigen iets te vaak over zijn haar en zijn kleren streek.<br />
Hij geloofde in een natuurlijke orde, gebaseerd op [[religie]], [[monarchie]] en hiërarchie waar politiek en [[economie]] elkaar niet beïnvloeden. De [[Franse Revolutie]] beschouwde hij als een grote catastrofe voor Europa; [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] kon hij wel waarderen omdat die de chaos in zijn land wist te bezweren.
== Biografie ==
Metternich studeerde in [[Straatsburg]] en [[Mainz]]. In 1792 zag hij de kroning van keizer [[Frans II van het Heilige Roomse Rijk|Frans II]], een gebeurtenis die diepe indruk op hem maakte. In 1795 trouwde hij met een dochter van [[Wenzel Anton von Kaunitz]]. In 1801 accepteerde hij een diplomatieke post in Dresden, vervolgens in Berlijn en op verzoek van Napoleon in Parijs. Na de Oostenrijkse nederlaag tegen [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] in [[1809]] benoemde de keizer Metternich tot minister van Buitenlandse Zaken, een taak die hij 39 jaar uitoefende. Hij was pro-Frans en ging hierin zo ver dat hij zelfs een huwelijk tussen Napoleon en Frans' dochter [[Marie Louise van Oostenrijk|Marie Louise]] arrangeerde. Na Napoleons mislukte veldtocht in [[Rusland]] van [[1812]] nam hij een neutrale houding aan en probeerde hij vrede te bewerkstelligen tussen de Franse keizer en zijn Russische en Pruisische vijanden. Metternichs bemiddeling mislukte echter en Oostenrijk raakte in oorlog met Frankrijk. Toen de oorlog in de lente van [[1814]] ten einde kwam concludeerde Metternich dat vrede met Napoleon onmogelijk was. Hij verliet het idee van een Bonapartistisch regentschap onder Marie Louise en ondersteunde nu de [[restauratie (Frankrijk)|Restauratie]] van het huis [[Huis Bourbon|Bourbon]] op de Franse troon. Dit bracht hem dichter bij [[Henry Robert Stewart]], burggraaf van Castlereagh, de Engelse minister van Buitenlandse Zaken.
Metternich domineerde als voorzitter het [[Congres van Wenen]]. Hier kreeg hij grote persoonlijke ruzie met de Russische tsaar [[Alexander I van Rusland|Alexander I]]. Metternich had grote angst voor Alexanders plan met [[Polen]] en bovendien waren de twee mannen rivalen in de liefde: beide streden om de aandacht van de mooie [[Wilhelmina von Sagan]]. De Oostenrijkse veldheer [[Josef Radetzky von Radetz]] bemiddelde tussen de twee. Metternich probeerde samen met de Engelsman Castlereagh en de Pruisische kanselier prins [[Karl August von Hardenberg]] een front te vormen om Alexanders plan om van Polen een [[constitutionele monarchie]] onder eigen bewind te maken te dwarsbomen. [[Pruisen]] weigerde echter Rusland tegen zich in het harnas te jagen. Metternich nam wraak door een alliantie te sluiten met Castlereagh en de Franse diplomaat hertog [[Charles-Maurice de Talleyrand]] om de Pruisische annexatie van [[Koninkrijk Saksen|Saksen]] te voorkomen. Saksen zou Pruisens compensatie zijn voor het opgeven van Pools grondgebied aan Alexander. De Saksische koning [[Frederik August I van Saksen|Frederik August I]] bleef op de troon en Alexander kreeg wat hij wilde.
Tegelijkertijd onderhandelde Metternich intensief met Pruisen, [[Hannover (land)|Hannover]], [[Beieren]] en [[Württemberg]] over de organisatie van Duitsland. De hieruit voortgekomen [[Duitse Bond]] was voor een aanzienlijk deel gebaseerd op zijn ideeën. Metternichs politiek was er na het Congres van Wenen op gericht de daarin vastgestelde statenordening en het machtsevenwicht te bewaren.
Metternichs opvallendste prestatie in de jaren daarna was het bekeren van de tsaar van het [[liberalisme]] tot het steunen van de oude orde. Resultaat hiervan was dat Alexander bij het [[Congres van Troppau]] ([[1820]]) instemde met het de kop indrukken van de Napolitaanse opstand tegen [[Ferdinand I der Beide Siciliën]] door Metternich.
Als kanselier (sinds 1821) verwierf Metternich in de decennia daarop de reputatie van een reactionair beschermheer van de rechten van keizers en koningen in een tijd van groeiende democratische sentimenten. Hij had de vrije hand in het uitvoeren van de Oostenrijkse buitenlandse politiek, zeker na de dood van keizer Frans in 1835; Metternich domineerde de zwakke keizer [[Ferdinand I van Oostenrijk|Ferdinand I]].
In het [[revolutiejaar 1848]] werd hij gedwongen te vluchten. Na zijn terugkeer drie jaar later bekleedde hij geen officiële functies meer, maar was hij wel persoonlijk adviseur van de nieuwe keizer [[Frans Jozef I van Oostenrijk|Frans Jozef I]].
== Wetenswaardig ==
| 