Hier wijkt de enkelvoudsvorm ''kom'' af van de stam ''koom-''. Dat ''koom-'' hier toch de werkwoordstam is, zien we aan afleidingen als ''onontkoombaar'' en ''onoverkomelijk''. Ook de oude [[aanvoegende wijs]] werd met deze stam gevormd: ''Uw rijk kome; Kome wat komen mag; Wel bekome het U!'' <ref>In de [[Algemene Nederlandse Spraakkunst|ANS]] wordt gesteld dat niet ''koom-'' maar ''kom-'' de stam zou zijn. Argumenten voor die keuze worden echter niet gegeven.</ref>, <ref> Het werkwoord ''komen'' neigt aldus tot de onregelmatige werkwoorden, maar wordt daar niet toe gerekend. Het heeft ook een minder sterke status als basaal [[hulpwerkwoord]] dan de daar genoemde zes. <br> Over het ontstaan van de onregelmatigheid bij ''komen'' bestaat geen duidelijkheid. De klinkerwisseling ''kom-/koom-'' staat wellicht niet geheel op zichzelf. Bij de vervoeging van de verleden tijd van ''komen'' treedt eveneens een klinker-rekking op bij het meervoud: ''kwam'' - ''kwamen''. De parallellie met ''kom-komen'' is opvallend, zodat het afwijkende klinkerverschil in de tegenwoordige tijd mogelijk naar analogie met de klinkerwisseling in de verleden tijd kan zijn ontstaan. </ref> Daartegenover staat de uiterst productieve afleiding ''komst'' en een overmaat aan samenstellingen daarmee (''aankomst, afkomst, bekomst, binnenkomst, herkomst, inkomsten, opkomst, overkomst, overeenkomst, terugkomst, thuiskomst, tussenkomst, toekomst, uitkomst, wederkomst, welkomst(woord)''; ''afkomstig, bijkomstig'', enz.). Ook een nieuwvorming als ''terugkomdag'' is gebaseerd op de [[allomorf]]e stam ''kom-''.<ref> Zo ook samenstellingen als ''welkom'' en ''komaf''. Op de infinitief gebaseerd zijn substantieven als ''heenkomen'' en ''onderkomen'', alsmede adjectieven als ''komend'', ''bijkomend'' en ''toekomend''.</ref>
