In 1551 stichtte de Romeinsepriesterpriester [[San Filippo Neri]] te Rome een vereniging van priesters, met het doel het godsdienstig peil van het volk omhoog te brengen. Er werden een aantal lezingen gehouden, die herhaaldelijk werden onderbroken door geestelijke gezangen (Louden). In 1563 verschijnen deze louden vierstemmig. Langzamerhand worden deze louden ingewikkelder: met meer aandacht voor harmonie, melodie en er verschijnt contrapunt in de louden. Tenslotte wordt de loude tweedelig en dubbelkorig. Daarnaast verschijnt de dialoogloude in de vorm van gesprekken. Langzamerhand krijgt het koor zijn vaste plaats aan het slot en dat is dan het ideale koor naar Griekse opvattingen: het vermaant, waarschuwt, trekt de moraal uit het verleden en dringt aan op godsvrucht, inkeer en boete. Vaak begon het koor met de woorden: ''"O mortali audite"'' ('O, stervelingen luistert'). Uit deze elementen ontstond uiteindelijk het Italiaanse oratorium.
Er was een verschil tussen Italiaanse en Latijnse oratoria. De Italiaanse oratoria hadden een berijmde tekst, de Latijnse een prozatekst, welke nauwgezet bijbelteksten volgde en qua karakter zeer religieus geënt waren. De Italiaanse oratoria waren vrijer van vorm en inhoud.
