Accept: verschil tussen versies

'''Accept''' is een [[Duitsland|Duitse]] [[powermetal|power-]]- & [[speedmetal]][[muziekgroep|band]] afkomstig uit [[Solingen]], [[Noord-Rijnland-Westfalen]]. De band werd geformeerd in 1971 door [[Udo Dirkschneider]]. Velen beschouwen de band als een van de invloedrijkste in zijn genre en als de uitvinders van speedmetal.

De groep werd begin jaren zeventig opgericht. Pas in 1976 had de band een min of meer vaste line-up, bestaande uit: [[Wolf Hoffmann]] ([[gitaar]]), [[Gerhard Wahl]] (gitaar), [[Peter Baltes]] ([[basgitaar|bas]]), [[Frank Friedrich]] ([[drummer|drums]]) en [[Udo Dirkschneider]] ([[zang]]). OpEen optreden op het [[Rock Am Rhein]] festival in 1976 zettegaf de groep een mooie prestatie neer, die zeband nationale bekendheid bezorgde. In 1978 werd Gerhard Wahl vervangen door [[gitarist]] [[Jorgh Fisher]]. In 1979 volgde het debuutalbum: ''Accept''. Dit album werd echter geen groot succes. Later dat jaar verliet Frank Friedrich Accept om vervangen te worden door drummer Stefan Kaufmann. In 1980 volgde ''I'm a rebel'', dit album was hun doorbraak in [[Duitsland]].

Het derde album ''Breaker''(1981) deed het nog beter en betekende de Europese doorbraak. Later volgden hoogtepunten als ''Restless and Wild'' (1982) (waarvan het nummer ''Fast as a Shark'' gezien kan worden als het eerste [[speedmetal]]nummer), ''Balls to the Wall'' (1983) (waarmee ze zelfs in [[Verenigde Staten|Amerika]] succes hadden) en ''Metal Heart'' (1985). Leuker is echter de bandgeschiedenis, die, zoals het een rockgroep betaamt, aan elkaar hangt van ruzie, drank en drugs. Middelpunt van Accept is zanger Udo Dirkschneider, een Duitser die eruit ziet als een militaristische [[dwerg (fictieve soort)|dwerg]] maar gezegend is met een door merg en been gaande stem en zich moeiteloos tussen de gitaarduels van Wolf Hoffman en Jorg Fischer staande weet te houden. De eerste haarscheurtjes werden in [[1981]] zichtbaar toen gitarist Fischer besloot, vlak voor de opnames van ''Restless And Wild'', uit de groep besluit te stappen. Een geschikte opvolger diende zich niet aan, en daarom besloot Hoffman dan maar zelf alle gitaarpartijen voor zijn rekening te nemen. Tijdens de tour die volgde werd Accept ondersteund door gitarist [[Jan Koemmet]]. Op het album ''Balls to the Wall'' nam [[Herman Frank]], naast Hofmann, de gitaar voor zijn rekening. Hierna verlaatverliet hij de groep weer. AlsToen het album ''Balls to the Wall'' opeens blijktbleek aan te slaan, kiestkoos Fischer eieren voor zijn geld en keertkeerde terug. In deze line-up wordenwerden de succesvolle albums ''Metal Heart'' en ''Russian Roulette'' opgenomen.

Hierna besluitbesloot zanger Dirkschneider de groep te verlaten om aan een redelijk succesvolle solocarrière te beginnen. Accept gaat achtereenvolgens in zee met de [[Engelsman]] [[Rob Armitage]] en de [[Verenigde Staten|Amerikaan]] [[David Reece]]. Fischer heeft er dan al geen zin meer in en stapt voor de tweede keer uit hetde Accept-bootjeband. Zijn vervanger is de Engelsman [[Jim Stacey]] en in de nieuwe bezetting verschijnt in 1989 dan eindelijk ''Eat the Heat''. Zanger Reece blijkt echter wel een glaasje te lusten, en staat regelmatig stomdronken op het podium. Tijdens een tournee door de [[Verenigde Staten]] is hij zelfs zo ver heen dat hij [[bassist]] [[Peter Baltes]] een paar meppen verkoopt, die vervolgens van het podium afdondert. Reece wordt daarop uit de band gezet. Drummer [[Stefan Kaufmann]] loopt tijdens de tour van eatEat the heatHeat een rugblessure op en moet noodgedwongen stoppen. Hij wordt voor de rest van de tour vervangen door Ken Mary , en als Hoffmann een nieuwe [[roeping (idee)|roeping]] gevonden lijkt te hebben als [[fotograaf]], sterft Accept na het afscheidsalbum ''Staying a Life'' (1989) een stille dood.

Intussen proberenprobeerde zowel Dirkschneider als Fischer met redelijk succes een solocarrière van de grond te krijgen. Na drie [[Hartinfarct|hartaanval]]len besluit Dirkschneider zich terug te trekken uit de muziekindustrie. En dan is het [[1992]]. Tot grote vreugde van de vele fans komt Accept in [[1992]] onverwacht weer bij elkaar in de klassieke line-up. Volgens UdoDirkschneider kon hij de talloze [[smeekbeden]] van [[fan]]s niet langer weerstaan. Waarschijnlijker is dat aan de reünie financiële motieven ten grondslag liggen. Niet veel later verlaat Fisher alweer de band, deze keer definitief. Er verschijnen drie nieuwe albums, waarop de beproefde metalformule tot op de laatste druppel wordt uitgemolken. Voor het album ''Predator'' wordt Kaufmanns drumpartij ingespeeld door de Brit Michael Cartelone, die hem tijdelijk vervangt. De band blijft tot [[2002]] actief, waarna Accept gedeeltelijk overgaat in de band [[U.D.O.]], rond zanger Udo Dirkschneider. Accept treedt nog wel ([[sporadisch]]) op. In 2004 verscheen er een best of-album. Tijdens een eenmalige reünie-tour in 2005, waarbij ze enkel nummers speelden van de eerste 6 albums, werd de band opnieuw bijgestaan door gitarist [[Herman Frank]].

Half 2009 kondigde Accept aan dat er een nieuwe tour én studioalbum gaan aankomen. De band zal bestaan uit: Gitaristen Wolf Hoffmann en Herman Frank, bassist Peter Baltes en drummer Stefan Schwarzmann. UdoDirkschneider zalzou niet bij de reünie aanwezig zijn vanwege verplichtingemverplichtingen met zijn eigen band [[U.D.O.]]. Zijn vervanger iswas voormalig [[TT Quick]]zanger [[Mark Tornillo]]. Dit nieuws stuitestuitte echter op heel wat kritiek bij de fans, zij vinden namelijk dat UdoDirkschneider de enige échte Acceptzanger is.

* [[1980]] - ''[[I'm a Rebel (Accept)|]]''I'm a Rebel'']]

* [[1981]] - [[Breaker (Acceptalbum)|''Breaker'']]

* [[1983]] - ''[[Restless and Wild (Accept)|]]''Restless and Wild'']]

* [[1984]] - ''[[Balls to the Wall (Accept)|]]''Balls to the Wall'']]

* [[1985]] - ''[[Metal Heart (Accept)|]]''Metal Heart'']]