De Barghawate sloten zich halverwege de 8e eeuw aan bij de [[Ghomara]] en [[Miknasa]] Berberstammen en namen deel aan de [[Grote Berberopstand]] tegen de [[Omajjaden]] (740-742). Na onder meer [[Tanger]] te hebben ingenomen en aanstalten te hebben gemaakt om hun macht naar het Oosten uit te breiden, werden zij in Tunesië verslagen door Arabische troepen. In zeer korte tijd verplaatste de opstand zich over heel het islamitische Westen, zelfs in Spanje pakten Berber troepen de wapens op en maaktendeden zij een poging om [[Córdoba (Spanje)|Córdoba]] in te nemen. Ook daar werden zij verslagen. Noord-Afrika en Spanje warenkwamen zo weer onder controle van de Arabische heersers.
Ondanks dit verlies, was de macht van de Arabieren in het Westen afgezwakt. Enkele jaren na het eindigen van de opstand, riepen de Barghawata van westelijk Marokko hun onafhankelijkonafhankelijkheid uit. In het jaar 748-49 stond er onder de Barghawata een nieuwe leider op, Ṣāliḥ ibn Ṭarīf (748-749), die zijn vader opvolgde als koning van het jonge en kleine Berber rijkBerberrijk. Deze Ṣāliḥ ibn Ṭarīf beweerde een profeet te zijn en begon met het prediken van een eigenaardige vorm van de Islam. Dit geloof werd door zijn opvolgers overgenomen en zou, gedurende haar bestaan, de belangrijkste religie blijven in het koninkrijk. Het kleine koninkrijk had een sterk defensief karakter en kende een rijke traditie van handel en commerciehandelstraditie. Kort na de onafhankelijkheid van de Barghawaten, ontstonden verschillende onafhankelijke koninkrijken in Marokko: Sijilmassa, Nekor en de Idrisiden.
