Schotse koloniën: verschil tussen versies

De '''Schotse koloniën''' in [[Noord-Amerika]] bestonden van de zeventiende tot de achttiende eeuw. Schotland was een onafhankelijk land tot [[1707]].

Er wordt beweerd dat de edelman [[Henry Sinclair]] al in de veertiende eeuw voet aan wal zette in Noord-Amerika, maar de eerste gedocumenteerde aanwezigheid van de Schotten in Amerika was in [[1621]]. Op [[29 september]] 1621 gaf koning [[Jacobus I van Engeland|Jacobus VI van Schotland]] de goedkeuring aan graaf Willem Alexander van Stirling om een kolonie te stichten. In [[1622]] gingen de eerste kolonisten naar Amerika om er nederzettingen te stichten. Deze pogingen mislukten aanvankelijk en de eerste permanente kolonie kwam er pas in 1629. De kolonie heette [[Nova Scotia]], Latijn voor Nieuw-Schotland. Het was een eiland tussen [[Newfoundland]] en [[New England]].

Op Nova Scota was er eerder al de nederzetting [[Port Royal (Canada)|Port Royal]] gesticht door de Fransen in [[1604]], maar later in de steek gelaten. De Fransen herbevolkten Port Royal, maar de Engelsen en de Schotten verdreven hen in [[1629]] toen de Schotten deze nederzetting overnamen. Echter duurde de Schotse overheersing niet lang. Door het [[Verdrag van Suza]] in 1931 werd Nova Scotia teruggegeven aan de Fransen.