Debat over de status van Tibet: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Davin (overleg | bijdragen)
k lf
Davin (overleg | bijdragen)
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 32:
 
==Opening via het 17 puntenakkoord?==
Volgens [[Henk Schulte Nordholt (sinoloog)|Henk Schulte Nordholt]], [[Nederland]]s zakenman in China en als hoogleraar [[Geschiedenis van Azië|Aziatische Geschiedenis]] verbonden aan de [[Erasmus Universiteit Rotterdam]] en de [[Universiteit van Amsterdamsinoloog]], put het Tibetaanse volk zoveel veerkracht en vastbeslotenheid uit zijn boeddhistische overtuiging, dat het zijn culturele identiteit nooit zal opgeven. Volgens hem zou China op een gegeven moment akkoord moeten gaan met meer [[autonomie]]. Niettemin spreekt de veertiende dalai lama al sinds het eind van de [[1970-1979|jaren '70]] over de [[middenweg (boeddhisme)|middenwegfilosofie]], een autonomiemodel dat hij aan het boeddhisme ontleent. In deze filosofie bewaakt China wel de buitengrenzen van Tibet, maar regelen Tibetanen zelf hun eigen aangelegenheden, met name de culturele en religieuze zaken. De Chinese autoriteiten bekijken de dalai lama echter met de nodige achterdocht, noemen hem een [[separatisme|separatist]] en associëren het Tibetaans boeddhisme met sympathie voor onafhankelijkheid van Tibet.<ref name="S-N:Tibet en China" /><ref>{{en}}Medill News (23 november 2005) [http://web.archive.org/web/20071013133628/http://medillnewsdc.com/cgi-bin/ultimatebb.cgi?ubb=get_topic&f=14&t=000343 ''Dalai Lama speaks "middle way" approach for Tibet's future'']</ref><ref name="US-StateDept">{{en}}Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor (8 maart 2006) [http://www.state.gov/g/drl/rls/hrrpt/2005/61605.htm#tibet Tibet Country Report on Human Rights Practices for 2005]</ref>
 
Schulte Nordholt ziet echter een opening die uit de letterlijke tekst en de toenmalige intentie van het [[17 puntenakkoord]] zou blijken. Dit akkoord werd de [[Regering van historisch Tibet|regering van Tibet]] opgelegd door [[Peking]] in 1951 en werd gesanctioneerd door Mao zelf, wat het volgens Schulte Nordholt een acceptabel middel maakt om in het debat te brengen. Hij verwijst hierbij naar het volgende citaat:<ref name="S-N:Tibet en China" />