Na [[1917]] werd de kwalificatie futurisme in de Russische literatuur op uiterst pluriforme wijze gebruikt en werd het bijna een synoniem voor alle [[avant-garde|avant-gardistische]] literatuur. Ook stromingen als het [[imaginisme]] ([[Sergej Jesenin|Jesenin]], [[Anatoli Marienhof|Marienhof]], [[Nikolaj Zabolotski|Zabolotski]]), constructivisme, enexpressionisme, hetmaar expressionismeook productiekunst (posters, reclameteksten), werden vaak in één adem met de futuristen genoemd. Niettegenstaande Majakovski's aanvankelijke steun aan het nieuwe Sovjetregime kwamen de futuristen na [[1921]] sterkgeleidelijk steeds meer onder vuur te liggen van de [[Bolsjewieken|Bolsjewistische]] machthebbers en hun nieuwe cultuurpolitiek ([[Lenin]] en cultuur- en onderwijscommissaris [[Anatoli Loenatsjarski|Loenatsjarski]] voorop). KunstIndividualisme was uit den boze en moest vooral begrijpelijk zijn, waszo luidde het nieuwe adagium, ook voor arbeiders. Futuristische dichters kregen steeds moeilijker nog werk gepubliceerd. [[Igor Severjanin]] en [[David Boerljoek|Boerljoek]] emigreerde begin jaren twintig al naar het buitenland, [[Vladimir Majakovski|Majakovski]] en [[Sergej Jesenin]] vluchtten uiteindelijk in zelfmoord, aan het futurisme verwante auteurs als [[Boris Pasternak|Pasternak]] en [[Nikolaj Asejev]] hadden gekozen voor nieuwe, een eigen stijl.
Tegen het eind van de jaren twintig, toen de literaire groepering [[OBERIU]] ([[Daniil Charms|Charms]], [[Aleksandr Vvedenski (schrijver)|Vvedenski]], [[Nikolaj Zabolotski]]) een aantal ideeën van de futuristen (uiteindelijk vergeefs) nieuw leven probeerden in te blazen, was er van het oorspronkelijk Russisch futurisme in de nieuwe Sovjetrepubliek nauwelijks meer iets waarneembaar.
