René Vietto: verschil tussen versies

In [[1947]], als de tweede helft van de [[Tour de France|Tour]] wordt hervat, is Vietto nog steeds de lieveling van het [[Frankrijk|Franse]] publiek. Ondanks al die roerige jaren is men hem niet vergeten. Het sportieve deel van de [[Frankrijk|Fransen]] wil dat hij wint. Vietto, die wil laten zien dat zijn kwaliteiten nog steeds dezelfde zijn, zet vanaf de tweede etappe de aanval in, tijdens de doorkruising van Valenciennes. Wanneer de klimmer uit [[Cannes]] een moment wordt vergezeld door een paar concurrenten, maar zich nog lang niet op zijn terrein bevindt, laat hij de pion van de [[België|Belgen]] promoveren. Men brult van 'zelfmoord van het [[Frankrijk|Franse]] team' en 'de gekte van Vietto'. En een gekte is het zeker. Op tachtig kilometer van de finish in [[Brussel]] is hij alleen en besluit hij om tot het einde door te gaan. Met als resultaat de overwinning en de gele trui.

 

 

'René werd niet meer begrepen', schreef Abel Micheéa in l'Humanité. 'Hij was de enige die het begreep. En op de weg, als hij alleen was met zijn verdriet, was hij waardig. Het leek wel alsof hij ontglipt was. Hij had zich opgesloten in zijn nederlaag. Hij fietste alsof hij in een andere wereld was. En René huilde om deze [[Tour de France]] die hij nooit meer zou winnen. Eén moment kregen we onze René terug. Toen hij zijn fiets naar het hoofd van een collega wilde slingeren die beweerde hem een les in tactiek te geven. "Wat nou tactiek! Twee benen had ik vandaag nodig gehad..."'