Sandro Veronesi: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
lf; + cat |
||
Regel 1:
{{wikify||2=2009|3=10|4=13}}
'''Sandro Veronesi''' ([[Prato (stad)|Prato]], [[1959]]) is een [[Italië|Italiaans]] romanschrijver, essayist en [[journalist]] en broer van de regisseur [[Giovanni Veronesi]]. Na het behalen van een graad in de architectuur aan de [[universiteit van Florence]] met een [[dissertatie]] over [[Victor Hugo]] en de cultuur van de moderne restauratie koos hij voor een carrière als schrijver. Veronesi publiceerde zijn eerste boek toen hij 25 was, de dichtbundel ''Il Resto del cielo''. Daarna volgden romans, essays, een toneelstuk, talrijke recensies van romans en essaybundels, interviews, een scenario en televisieprogramma's.
== Werken ==
''Il Resto del cielo'' (1984) bestaat uit vijfentwintig korte composities, niet langer dan veertien verzen, die gaan over de algemene problematiek van de communicatie, waar een constante coincidentia oppositorum plaats vindt.
Zijn eerste roman ''Per dove parte questo treno allegro''(1988) is het verhaal van een typische relatie van de jaren '80 tussen vader en zoon. Een moeilijke verstandhouding, de vader is een avontuurlijke zakenman, die diep in de schulden zit en een paar honderdduizend dollar uit Zwitserland probeert weg te sluizen. Zijn zoon, dertig jaar oud, ziet eruit als 15 en is een banale nietsnut met vreemde gewoonten. Hoewel de twee een paar moeilijke weken doorbrengen, vinden ze in hun leven uiteindelijk een aantal gelijkenissen.
Met zijn tweede roman ''Gli sfiorati'' (1990) benadert Veronesi de gezinsproblematiek op een veel dramatischer manier. Opnieuw een vader en zoon met een moeilijke relatie. Maar Mete vindt troost bij zijn mooie stiefzuster. Dit alles vindt plaats in [[Rome (stad)|Rome]], verweven met andere verhalen over verschillende sociale types, die men vindt in een dergelijke chaotische metropool. Veronesi geeft hier een portret van de vroege jaren 90 en zijn jeugdige generatie en gebruikt hiervoor veel uitdrukkingen uit de straattaal.
Trouw aan het thema van de moeilijke relaties tussen twee mensen van verschillende generaties gaat het in ''Venite venite B-52'' over een vader - dochter relatie. Net als in zijn vorige romans biedt Veronesi ook hier een scala van buitengewone personages, te beginnen met de vader, Ennio Miraglia, een vertegenwoordiger van het [[consumentisme]] van de jaren 80 en zijn dochter Viola, die hoopt, dat Amerikaanse [[B-52 Stratofortress|B-52 bommenwerpers]] het Italië van haar vader, dat ze zo verafschuwt,kunnen vernietigen.
''La forza del passato'' (2000) kreeg de [[Premio Viareggio]] en de [[Premio Campiello]] en gaat weer over de vader - zoon relatie. Deze keer is de vader dood en anders dan in de vorige romans heeft de zoon een positieve herinnering aan zijn vader, maar wil hij weten wie hij echt was. Gianni Orzan is een schrijver van kinderboeken, wiens leven wordt vernietigd als hij zich realiseert dat wat hij altijd geloofde over zijn vader een façade is geweest. Zowel hij als de lezer schuiven voortdurend tussen het heden en het verleden heen en weer.
Regel 17:
''No man's Land'' (2003) is een toneelstuk, gebaseerd op [[Danis Tanovic]]'s gelijknamige film uit 2001, maar dan met een goede dosis bijtende Veronesi - ironie.
''Caos calmo'' (2005) kreeg de meest prestigieuze
''Brucia Troia'' (2007) is Veronesi's laatste roman. Het speelt in het Italië van de jaren '60. De 12-jarige Salvatore zinkt weg in de criminaliteit na zijn vlucht uit het vondelingenhuis van vader Spartacus, die zelf oplost in godsdienstwaan.
Veel van zijn essays verschenen in diverse dag- en weekbladen en tijdschriften, waaronder: ''Il Manifesto'', ''Epoca'', ''Il Gambero Rosso'', ''La Gazetta del Prato'', ''l'Unita'', ''Nuovi Argomenti'', ''Panta'', ''Corriere della Sera''. ''Occhio per occhio. La pena di morte in storie quattro'' (1992) is een integrale studie over de doodstraf en hoe die wordt uitgevoerd in vier verschillende plaatsen in de wereld: [[Soedan]], [[Taiwan]], de [[Sovjet-Unie]] en [[Californië]].
Regel 45:
=== Interviews ===
* "Il trattino, uno e Trino, interview met Francesca Serafini in ''Punteggiatura''. Alessandro Baricco, Filippo Taricco, Giorgio Vasta, Dario Voltolini, (ed.); BUR: Scuola Holden, 2001, blz. 145
* "Interview" met Cristiana Lardo, in ''L'ultima letteratura italiana: scrittori a Tor Vergata: interventi ed interviste''. Cristiana Lardo en Fabio Pierangeli
* "Interview", met Laura Lepri, in ''Panta'', "Scrittura creativa. La scrittura creativa raccontata dagli scrittori che la insegnano", Lara Lepri, (ed.); Milaan: Bompiani, 1997, blz. 45-55
=== Vertalingen ===
Regel 67:
[[Categorie:Italiaans schrijver]]
[[Categorie:Italiaans journalist]]
[[Categorie:Essayist]]
[[ca:Sandro Veronesi]]
| |||