33. Waffen-Grenadier-Division der SS Charlemagne: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k opmaak |
k WikiCleaner 0.98 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! |
||
Regel 23:
}}
De '''“33. Waffen-Grenadier-Division der SS Charlemagne”''' was een divisie van de [[Waffen-SS]]. De eenheid bestond uit Franse [[vrijwilliger]]s. Ze ontstond uit de samenvoeging van verschillende Franse eenheden en “Charlemagne” was uitsluitend actief aan het [[Oostfront (Tweede Wereldoorlog)|oostfront]]. Soldaten van deze divisie waren de laatste verdedigers van de [[Führerbunker]]. Tijdens de [[slag om Berlijn]] werd ze volledig vernietigd.
== Ontstaan en vorming ==
Kort na de inval in Rusland kreeg het [[Vichy-Frankrijk|Vichyregime]] toestemming van de Duitse ambassadeur [[Otto Abetz|Abetz]] om een regiment te formeren om mee te vechten tegen het [[Rode Leger (Sovjet-Unie)|Rode leger]].
In juli 1941 werd het Légion des Volontaires Français (LVF) opgericht. De leden van het legioen waren afkomstig uit de collaboratiebewegingen van [[Jacques Doriot]] en [[Marcel Déat]]. Ook waren er enthousiaste Franse patriotten, die reeds in Spanje tegen het [[
Als uniform droegen de legionairs het Duitse uniform met op hun mouw de Franse [[Vlag van Frankrijk|tricolore]]. Ook kregen ze katholieke [[aalmoezenier]]s.
Regel 41:
Aanvankelijk vormde het LVF een onderdeel van het reguliere [[Deutsches Heer|Duitse leger]]. Na hun opleiding werd het LVF in november 1941 als ''Infanterieregiment 638'' een deel van de [[7e infanteriedivisie]]. Tijdens de [[Operatie Typhoon|slag om Moskou]] in november 1941 leed het legioen zware verliezen, waarbij het 2e bataljon nagenoeg werd vernietigd. Het legioen werd uit de frontlijn teruggetrokken.
Nadat de verliezen waren aangevuld, werd het opnieuw uitgeruste legioen in 1942 naar [[Wit-Rusland]] gestuurd om de partizanen te bestrijden. Tijdens deze gevechten werd het regiment in afzonderlijke bataljons opgedeeld. De gevechten met de partizanen waren meedogenloos en brutaal. In tegenstelling tot andere Duitse eenheden maakten de Fransen zich niet schuldig aan [[Oorlogsmisdaad|oorlogsmisdaden]] tegen de burgerbevolking.
Op 22 juni 1944 ging [[Operatie Bagration]] van start. Het LVF werd in de strijd geworpen om de aanval van het [[3e Wit-Russissche Front]] in de richting van [[Barysaw|Borisov]] te stoppen. Ze namen een stelling in nabij de Bobr, een rivier in [[Wit-Rusland]]. Gedurende 48 uur wisten 600 Fransen de aanval van een volledige Russische divisie tegen te houden. In het Russisch communiqué was sprake van de vernietiging van “twee Franse divisies”.
Regel 48:
=== September 1944: Oprichting ''Charlemagne'' ===
In september 1944 werden het LVF en de 8e SS Vrijwillige Sturmbrigade samengevoegd tot de Waffen-Grenadier-Brigade der SS ''Charlemagne''. De brigade werd aangevuld met leden van de Franse militie, die voor de geallieerden waren gevlucht. De samensmelting tussen de veteranen van het LVF, de nieuwelingen van de stormbrigade en de ongetrainde militieleden verliep moeizaam. Toch wist [[SS-Brigadeführer|Brigadeführer]] [[Gustav Krukenberg]] hen samen te voegen tot één geheel onder leiding van [[SS-Oberführer|Oberführer]] Puaud.
In februari 1945 kreeg de brigade de status van een divisie, maar ze telde slechts 7400 man.
Regel 54:
=== Februari 1945: Gevechten in Oost-Pommeren ===
Tijdens de gevechten in [[Pommeren (provincie)|Pommeren]] lijdt “Charlemagne” zware verliezen. Op 25 februari bereiken de spitsen van het 1e Wit-Russische front [[Czarne|Hammerstein]] op het moment dat de Fransen per trein arriveren. Ondanks het feit dat ze slechts licht bewapend waren, wisten de Fransen tientallen Russische tanks uit te schakelen. Onder de niet aflatende druk van de Russische aanvallen viel “Charlemagne” uiteen in verschillende groepen.
Achtervolgd door Russische tanks vluchtten de Fransen in het barre winterweer naar het noorden. Samen met duizenden burgers proberen ze de Baltische kust te bereiken in de hoop dat de [[Kriegsmarine]] hen zal evacueren naar veiliger oorden. Op 2 maart verzamelt [[SS-Brigadeführer|Brigadeführer]] [[Gustav Krukenberg]] de restanten van de divisie in [[Karlino|Körlin]]. De volgende dag valt het Rode leger aan, maar de Fransen houden stand gedurende de dag. In de loop van de nacht trekken de Fransen zich terug naar [[Kołobrzeg|Kolberg]].
Op 5 maart vallen de Russen Kolberg aan, maar ze slagen er niet in om de stad te veroveren. Elke dag dat de Fransen standhouden, evacueert de Kriegsmarine honderden vluchtelingen. Pas op 18 maart kunnen troepen van het Poolse 1e leger de haven bezetten. Dankzij het verzet van de Franse SS’ers zijn er 5000 burgers naar het westen kunnen vluchten. Slechts 700 Fransen overleven de gevechten in Pommeren.
=== April 1945: Slag om Berlijn ===
Op 23 april 1945 kreeg [[SS-Brigadeführer|Brigadeführer]] [[Krukenberg]] het bevel om zijn divisie naar Berlijn te verplaatsen. Hij verzamelde zijn manschappen en ontsloeg hen van hun eed. Ongeveer 300 Fransen verklaarden zich toch bereid om naar Berlijn te gaan. Hij organiseerde hen in het SS-Sturm-Bataillon « Charlemagne » onder leiding van [[Henri Joseph Fenet]].
Op 24 april 1945 arriveerden de Fransen in Berlijn. Ze waren de laatste eenheid die de Duitse hoofdstad kon bereiken vooraleer de Russen de stad omsingelden. Samen met de Deense en Noorse vrijwilligers van de verdedigden ze [[Neukölln (district)|Neukölln]], een district in het zuidoosten van Berlijn. In de ochtend van 26 april voerden ze samen met de [[Tiger II]] tanks van het SS-Panzer-Regiment 11 'Hermann von Salza' een tegenaanval uit, waarbij het bataljon in een Russische hinderlaag liep. Slechts de helft van de Franse SS’ers overleefde de gevechten in [[Neukölln (district)|Neukölln]].
Op 28 april 1945 dreven de Russen het SS-Sturm-Bataillon « Charlemagne » terug naar het centrum van de stad. Hun nieuwe verdedigingsstelling lag aan de [[Belle Alliance Platz]], [[Wilhelmstrasse]] en de [[Friedrichstraße|Friedrichstrasse]]. Gedurende de straatgevechten ontwikkelden ze een tactiek om de Russische [[T-34]] tanks te bevechten. Vanuit de kelderramen van de gebouwen beschoten ze op korte afstand de tanks met hun [[Panzerfaust]]. De T-34’s konden immers niet zo laag richten met hun kanonnen en machinegeweren. Het vergde echter stalen zenuwen om de tanks dicht te laten naderen. Deze tactiek was zeer efficiënt, want de Franse SS’ers vernietigden 68 tanks op drie dagen.
Op 29 april vochten de laatste overlevenden tussen het puin van Rijksministerie van Luchtvaart, de rijkskanselerij en de Führerbunker. [[Hauptsturmführer]] [[Henri Joseph Fenet]] ontvangt voor zijn prestaties het Ridderkruis van het [[IJzeren Kruis]]. Nog steeds houden de Fransen stand, maar er is geen samenhang meer. Pas na de capitulatie op 2 mei 1945 gaf Fenet het bevel om de strijd te staken. Uiteindelijk hadden slechts 30 Fransen de strijd overleefd. In kleine groepjes probeerden ze Berlijn te ontvluchten.
Regel 101:
* SS-[[Hauptsturmführer]] [[Henri Joseph Fenet]] 29 april 1945
* SS-[[Unterscharführer]] [[Eugène Vaulot]] 29 april 1945
* SS-[[Obersturmführer ]] [[Wilhelm Eduard Weber|Wilhelm Weber]] 29 april 1945
== Externe links ==
| |||