Margaretha I van Denemarken: verschil tussen versies

Margaretha trouwde in [[1363]], op tienjarige leeftijd, met koning [[Haakon VI van Noorwegen]], de enige nog levende nakomeling van [[Magnus II van Zweden|Magnus VII van Noorwegen]]. Margaretha's eerste daad na de dood van haar vader in [[1375]] was het zeker stellen van haar minderjarige zoon Olaf als koning van Denemarken (= Olaf II) en later, na het overlijden van Haakon in [[1380]], ook Noorwegen (= Olaf IV). Olaf stierf echter al in [[1387]], waarna Margaretha, die het koninkrijk in zijn naam had geregeerd, als regent van Denemarken en Noorwegen aanbleef.

Margaretha had inals haar tijdregente van Olaf II al blijk gegeven van haar staatsmanschap door het [[Hertogdom Sleeswijk|Sleeswijk]] terug te winnen op de graven van [[Holstein (streek)|Holstein]] in [[1386]]. Nu Margaretha echt de macht over Denemarken en Noorwegen had, kon ze haar ogen richten op Zweden, waar de adel in opstand kwam tegen de impopulaire koning [[Albrecht van Mecklenburg]]. Op een conferentie in [[Dalaborg]] in [[1388]] gaven de Zweden Margaretha de soevereiniteit in handen, en toen Albrecht in februari 1389 gevangen genomen werd, was Margaretha de koningin van de drie Scandinavische koninkrijken.