Waldemar IV van Denemarken: verschil tussen versies

Waldemar IV bracht het grootste gedeelte van zijn jeugd in ballingschap door in Duitsland opaan het hof van [[Lodewijk IV van het Heilige Roomse Rijk]], nadat zijn vader verslagen was. Hier werd hij opgeleid als toekomstig koning van Denemarken.

Waldemar IV werd in 1340 tot koning gekozen nadat de graaf [[Gerard II van Holstein]], de feitelijke machthebber in Denemarken tijdens het [[interregnum]] (1332-1340), vermoord was. Waldemar IV was nu eigenlijk alleen nog maar machthebber in de noordelijke streken van [[Jutland]], de rest van het land was nog verpacht aan Deense en Duitse aristocraten.

Waldemar IV herenigde niet alleen Denemarken, maar zou ook succesvol de Deense rol als regionale grootmacht herstellen. Hij plaatste aanvallen in zowel de noordelijke Duitslanden (Sleeswijk en Holstein) en in Zweden en vocht ook tegen het [[Hanze|Hanzesteden-verbond]] middels de verovering in 1361 van het Hanze-eiland [[Gotland]]. Toch zou het conflict met het Hanze-verbond eindigen in een Deense nederlaag en in 1370 werd Waldemar IV gedwongen om zich te onderwerpen aan het [[Verdrag van Stralsund]] wat inhield dat hij enige economische en formele concessies moest toestaan aan het Hanze-verbond. Deze nederlaag weerhield hem er niet van te proberen om Zuid-Jutland weer onder zijn controle te krijgen, een poging die succesvol leek te zijn tot op het moment dat hij onverwacht zoukwam te overlijden.