Karel Lodewijk van Bourbon-Parma: verschil tussen versies

Hij volgde zijn vader na diens dood op [[27 mei]] [[1803]] onder regentschap van zijn moeder op als koning van Etrurië. Daar zij zich echter niet aan het [[Continentaal Stelsel]] hield en Engelse waren haar land liet binnensmokkelen werd het jonge koninkrijk bij het [[Verdrag van Fontainebleau (oktober 1807)|Verdrag van Fontainebleau]] in [[1807]] bij [[Frankrijk]] gevoegd. Het [[Congres van Wenen]] in [[1815]] maakte Karel Lodewijk niet, zoals verwacht, hertog van Parma (waaruit zijn grootvader [[Ferdinand van Parma|Ferdinand]] in [[1802]] was verdreven), maar wees dit land toe aan [[Napoleon Bonaparte|Napoleons]] echtgenote [[Marie Louise van Oostenrijk]]. Indien zij echter zonder wettige nakomelingen zou sterven dan zou Karel Lodewijk alsnog in Parma aan de macht komen. Ter compensatie werd hem en zijn moeder het hertogdommetje [[Lucca (stad)|Lucca]] toegewezen.

 

 

Karel Lodewijk nam in [[1824]] daadwerkelijk de regering van Lucca op zich maar verbleef meestal in het buitenland. Uit angst voor een revolutie deed hij op [[5 oktober]] [[1847]] afstand van de troon en stond zijn land af aan het [[Habsburg]]se [[Groothertogdom Toscane]]. Na de dood van Marie Louise - inderdaad zonder wettige nakomelingen - werd hij reeds op [[17 december]] van dat jaar als Karel II hertog van Parma. Hij vertoefde daar echter maar zelden en bracht zijn tijd grotendeels op zijn landgoed [[Weisstropp]] in [[Koninkrijk Saksen|Saksen]] door. Het bestuur van Parma, evenals voor 1847 van Lucca, liet hij over aan de Engelsman [[Thomas Ward]]. Deze voerde namens de hertog een tiranniek bewind.