Interlaced scanning: verschil tussen versies

'''Interlaced scanning''' is een techniek om de kwaliteit van het beeld van een [[kathodestraalbuis|beeldbuis]] te verbeteren zonder meer [[bandbreedte]] te hoeven gebruiken. De techniek is niet goed bruikbaar voor [[Liquid Crystal Display|LCD]] schermen. Ingenieur Randall C. Ballard, werkzaam bij [[Radio Corporation of America|RCA]] vond de techniek uit in [[1932]] en het werd voor het eerst gedemonstreerd in [[1934]]. De techniek was nodig geworden omdat beeldbuizen helderder waren geworden en daardoor het ''flikkereffect'' van het tegengestelde [[progressive scan]] was toegenomen. Bij interlaced scanning wordt het videobeeld opgedeeld in twee stukken. De ene helft bestaat uit alle even lijnen (even scanlines), de andere helft bestaat uit alle oneven lijnen (odd scanlines). In een [[Phase Alternating Line|PAL]] (Phase Alternate Line, videostandaard in onder andere Nederland en België) of [[NTSC]] (National Television Standards Comite, standaard in onder andere Amerika) signaal wisselen de oneven scanlijnen en even scanlijnen elkaar af en worden sequentieel door de tv weergegeven. Bij PAL gebeurt dit 50 keer per seconde (Hz). Je hebt dus 25 keer per seconde een volledig beeld, ook wel [[frame (filmtechniek)|frame]] genoemd. Bij NTSC is de verversingssnelheid 60 Hz (oftewel 30 maal per seconde een volledig beeld). Deze relatief lage verversingsnelheid resulteert in een onrustig, soms knipperend beeld. Bij NTSC is de onrust wat minder dan bij PAL maar PAL heeft weer een hogere verticale resolutie (meer beeldlijnen). Het NTSC kamp noemt de PAL standaard vaak gekscherend ''''P'''icture '''A'''lways '''L'''ousy'. Andersom grappen de PAL-ers vaak over ''''N'''ever '''T'''he '''S'''ame '''C'''olor'.