Na de [[Restauratie (Engeland)|restauratie]] van koning [[Karel II van Engeland]] in [[1660]] werd de oude Scheepvaartwet (ook bekend onder de naam "'''Akte van Navigatie'''",) opnieuw door het Parlement aangenomen, nadat enkele verbeteringen waren gemaakt waardoor het toezien op de naleving eenvoudiger was. DeDeze AkteScheepvaartwet van Navigatie is een verdrag dat zegtbepaalde dat alle schepen, waarvan de eigenaars, kapiteins, driekwart van de matrozen geen Britse onderdanen zijn, mogen op straffe van verbeurdverklaring van schip en lading, niet mochten varen op de Britse nederzettingen en koloniën, noch op Groot-Brittannië zelf. In 1663 werd een tweede scheepvaartwet, de zogenaamde Staple Act, goedgekeurd. Deze nieuwe wet legde zowel import als export van de koloniale handel aan banden en was bedoeld om Engeland tot een stapelmarkt van koloniale waren te maken. De Engelse kolonies werd verboden om rechtstreeks bepaalde goederen, zoals [[tabak]], [[sucrose|suiker]] en [[katoen]] uit te voeren naar niet-Engelse klanten. Ook werd in Engeland de verbouw van tabak verboden zodat de kroon geen inkomsten van invoerbelastingen zou mislopen.
Deze twee nieuwe protectionistische wetten waren oorzaak van de [[Tweede Engels-Nederlandse Oorlog]].
