Amortentia: verschil tussen versies

‘… En deze hier… ja, meisje?’ zei Slakhoorn nu enigszins verbluft toen [[Hermelien Griffel|Hermelien]]s hand weer door de lucht kliefde.

‘Dat is Amortentia!’

‘Klopt helemaal. Het is waarschijnlijk een overbodige vraag,’ zei Slakhoorn, die diep onder de indruk leek, ‘maar ik neem aan dat je ook weet wat het doet?’

‘Het is de krachtigste liefdesdrank die er bestaat!’ zei Hermelien.

‘Precies! Herkende je het aan de kenmerkende, parelmoerachtige glans?’

‘Ja, en aan de damp die in karakteristieke spiralen opstijgt,’ zei Hermelien enthousiast. ‘Ze zeggen dat iedereen het anders vindt ruiken, afhankelijk van wat je aantrekkelijk vindt. Ik ruik vergemaaid gras en nieuw perkament en –’

Ze werd opeens rood en maakte haar zin niet af.

‘Ook eentje?’ zei Ron. Hij bood Harry een doos met Chocoketels aan.

‘Nee, dank je,’ zei Harry.

‘Ben je zover?’ vroeg hij aan Ron.

Hij was al bijna bij de deur toen hij zich realiseerde dar Ron zich niet bewogen had. Hij leunde tegen een stijl van zijn hemelbed en staarde door het beregende raam naar buiten, met een merkwaardige, vage uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ron? Zullen we gaan ontbijten?’

‘Ik heb geen honger.’

Harry keek hem verbaasd aan.

‘En net zei je –’

‘Ja, oké, ik ga wel mee naar beneden,’ zuchtte Ron. ‘Maar ik weet zeker dat ik geen hap door mijn keel krijg.’

Harry bestudeerde hem vol achterdocht.

‘Je hebt anders net wel een halve doos Chocoketels naar binnen gewerkt.’

‘Dat is iets anders,’ zuchtte Ron opnieuw. ‘Je… je zou het toch niet begrijpen.’

‘Nee, waarschijnlijk niet,’ zei Harry. Hij snapte er inderdaad niets van, maar draaide zich om en wilde de deur opendoen.

‘Harry!’ zei Ron plotseling.

‘Wat?’

‘Harry, ik hou het niet meer uit!’

‘Wat hou je niet meer uit?’ vroeg Harry. Hij begon echt ongerust te worden, want Ron was lijkbleek en kon zo te zien elk moment overgeven.

‘Ik moet steeds aan haar denken!’ zei Ron schor.

Harry gaapte hem aan. Dit had hij niet verwacht en hij wist ook niet of hij het wel wilde horen. Ron was zijn beste vriend, maar als hij Belinda ‘Linniepinnie’ ging noemen, zou hij toch echt streng moeten optreden.

‘Waarom kun je dan niet gewoon ontbijten?’ vroeg Harry, in een poging weer een normaal gesprek op gang te brengen.

‘Volgens mij weet ze niet eens dat ik besta!’ zie Ron met een wanhopig gebaar.

‘Ze weet maar al te goed dat je bestaat,’ zei Harry verbijsterd. ‘Ze zoent toch steeds met je?’

Ron knipperde met zijn ogen.

‘Over wie heb je het?’

‘Over wie heb jij het?’ vroeg Harry. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat alle logica uit het gesprek verdwenen was.

‘Regina Valster,’ zei Ron zacht.