|
[[Mahmoud Abbas]] tekende voor de [[PLO|Palestijnse Bevrijdingsorganisatie]] en [[Simon Peres]] tekende voor de regering van [[Israël]]. De getuigen waren [[Warren Christopher]] namens de [[Verenigde Staten]] en [[Andrei Kozyrev]] namens [[Rusland]]. De ondertekening gebeurde in aanwezigheid van [[Bill Clinton]], [[president van de Verenigde Staten]], [[Yitzhak Rabin]], minister-president van Israël en [[Yasser Arafat]], voorzitter van de [[PLO]].
De Oslo-akkoorden waren het resultaat van een serie geheime besprekingen in Noorwegen. De IsraëliIsraëliër Yossi Beilin en de Noor Terje Larsen dachten dat een geheime onderhandeling, buiten het oog van de pers, tot meer resultaat zou kunnen leiden dan de officiële onderhandelingen die in 1991 in Madrid waren begonnen. De aanzet tot de besprekingen werd in december 1992 gegeven door Terje Larsen, die in Londen de Israëlische hoogleraar geschiedenis Yair Hirschfeld in het geheim met het PLO-lid [[Abu Ala]] in contact bracht. (In die tijd was contact met PLO-leden voor Israëli'sIsraëliërs nog bij wet verboden.) Tijdens deze ontmoeting bleek er aan beide kanten meer onderhandelingsruimte te zijn dan op dat moment bij de officiële conferentie in Madrid het geval was. Beide heren besloten elkaar opnieuw te ontmoeten in Noorwegen. Terje Larsen en zijn vrouw Mona Juul verzorgden bij deze tweede ontmoeting alle faciliteiten en zorgden voor een dekmantel om de ontmoeting geheim te kunnen houden. De ontmoeting werd in tegenstelling tot de besprekingen in Madrid in een huiselijke sfeer verzorgd, waarbij de delegaties gezamenlijk een woning betrokken. Drie Palestijnen en twee Israëli'sIsraëliërs kwamen bij deze serie ontmoetingen tot een nieuwe kijk op elkaars standpunten en zo ontstond een eerste versie van een principe-akkoord.<ref name=autogenerated1>De Oslo Connectie - Jane Corbin</ref>
Na dit succes besloot de Israëlische regering een officiële afvaardiging te sturen (Aan Palestijnse kant was reeds sinds het begin een officiële afgevaardigde - Abu Ala was destijds penningmeester en 3ederde in lijn van de PLO). De informele sfeer viel deels weg nadat de Israëlische delegatie deel moest maken voor Uri Savir, onderminister van Shimon Peres en Joel Singer, een militair opgeleid advocaat. Met grote inspanning van de Noorse Larsen en Juul kwam uiteindelijk een akkoord op tafel, dat in een hotelkamer in Oslo in het geheim ondertekend werd door Mahmoud Abbas en Shimon Peres. Hierna werd de pers en ook de officiële delegatie van de "Madrid conferentieMadridconferentie", waar op de hoogte gesteld van het bereikte akkoord. Een vooruit geschovenvooruitgeschoven deel van het akkoord, waarin Israël de PLO erkent als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk en de PLO het bestaansrecht van Israël erkent en geweld en terrorisme afzweert, werd in Parijs afgerond, vlak voor de ondertekeningen in Washington.<ref name=autogenerated1 />
Tijdens de publieke ceremonie aarzelde Yitzhak Rabin even Yasser Arafat de hand te schudden en president Bill Clinton gaf hem een schouderklopje om hem over de eerste drempel heen te helpen.
== Principes ==
De essentieinhoud van de akkoorden waren de terugtrekking van het [[Israëlische defensieleger]] uit de [[Gazastrook]] en de [[Westelijke Jordaanoever]] en het recht op zelfbestuur van de [[Palestijnen]] door de vorming van de [[Palestijnse Autoriteit]]. Het zelfbestuur zou een interim-periode van vijf jaar in beslag nemen en gedurende die periode moest over een nieuw verdrag, bekend als Oslo II, worden onderhandeld. Bepaalde onderwerpen zoals [[Jeruzalem]], vluchtelingen, nederzettingen en grenzen waren nadrukkelijk uitgesloten in de akkoorden. Het zelfbestuur zou in fases worden uitgevoerd.
De Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever werden in drie gedeeltes verdeeld:
== Literatuur ==
*''De Oslo-connectie: hoe het vredesakkoord tussen Israël en de PLO tot stand kwam'', [[Jane Corbin]], 1994, 238 p.bladzijden, [[Mets]] - Amsterdam, ISBN 90-5330-102-X
== Externe links ==
| 