Zwarte boon: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1:
De kleine, glimmende, '''zwarte schildpadboon''' (vertaald uit het Engels), is vooral populair in de [[Latijns-Amerikaanse keuken]]. Hij wordt vaak simpel de '''zwarte boon''' genoemd (''frijol negro'' in het [[Spaanse taal|Spaans]], ''feijão preto'' in het [[Portugese taal|Portugees]]), al kan dit verwarring met andere typen zwarte bonen veroorzaken. Het is een stamboon die behoort tot de gewone boon (Phaseolus vulgaris). De boon kan gedroogd bewaard worden, maar wordt ook veel geconserveerd in blik of glas. Gedroogde zwarte bonen moeten voor het koken ongeveer 8 uur geweekt worden, waarna ze een uur gekookt moeten worden.
De zwarte boon heeft een dichte, vleesachtige textuur en een smaak die doet denken aan [[champignon]]s, wat hem populair maakt in [[vegetarisch]]e gerechten. Het is een zeer populaire boon in verschillende delen van [[Brazilië]] en wordt gebruikt in het nationale gerecht, ''[[feijoada]]''. Het is ook het belangrijkste ingrediënt van ''[[Platillo Moros y Cristianos]]'' in Cuba, mag niet ontbreken in het typisch [[Costa Rica]]ans en [[Nicaragua]]ans gerecht [[gallo pinto]]. Ook wordt hij vaak gegeten in bijna heel [[Latijns-Amerika]] en ook in veel [[Latijns-Amerika]]anse enclaves in de [[Verenigde Staten]]. De zwarte boon wordt ook veel gebruikt om soep van te maken, die vaak met Cubaanse crackers wordt gegeten.
| |||