Vreesconditionering: verschil tussen versies

'''Vreesconditionering''' ({{en}} fear conditioning) wil zeggen; het opwekken van vrees door middel van [[klassiek conditioneren]]. Hierbij wordt een neutrale [[voorwaardelijke prikkel]] (CS: bijvoorbeeld een toon of lichtflits) gevolgd door een [[aversieve stimulus|aversieve]] [[onvoorwaardelijke prikkel]] (UCS: bijvoorbeeld een elektrische schok). Vreesconditionering is een veelgebruikte methode om emoties te onderzoeken, en kan aangetoond worden in allerlei diersoorten zoals slakken, [[Afbeelding:cond vrees.PNG|400px|right|thumb|Voorbeeld van vreesconditionering]]vruchtvliegen, vogels, hagedissen, vissen, konijnen, ratten, apen en ook de mens. Het mechanisme dat hieraan ten grondslag ligt, blijkt nagenoeg identiek te zijn voor de genoemde schepselen. Eenmaal aangeleerd, is de vreesreactie vrij permanent.

[[Bestand:le doux.png|rechts|thumb|300px|Neuroaffectief model van Le Doux met directe en indirecte circuits naar de amygdala. Neocortex: 1=primair, 2=secundair unimodaal, 3=secundair polymodaal]]
Vooral de Amerikaan [[Joseph LeDoux]] heeft hiernaar veel onderzoek gedaan met ratten als proefdieren. In het model van Le Doux wordt een onderscheid gemaakt tusen twee neuroaffectieve routes, een snelle directe route van [[thalamus]] naar de [[laterale]] [[zenuwknoop|nucleus]] van de amygdala, en een langzame indirecte route die loopt van thalamus via hogere [[hersenschors|schorsgebieden]] naar de laterale nucleus van de amygdala. [[Afbeelding:le doux.png|right|thumb|300px|Neuroaffectief model van Le Doux met directe en indirecte circuits naar de amygdala. Neocortex: 1=primair, 2=secundair unimodaal, 3=secundair polymodaal]] Ook geheugenrepresentaties kunnen via de [[hippocampus (hersenen)|hippocampus]] de laterale nucleus bereiken. Beide routes worden gelijktijdig geactiveerd: vaak treedt daardoor een sekwentie op van een vroege automatische en latere meer bewuste emotie. De werking van deze routes kan worden geïllustreerd met het volgende voorbeeld. Een wandelaar in de bergen schopt per ongeluk tegen een kronkelig voorwerp. Dit ontketent een snelle en automatische vreesreactie (directe route): het is misschien een ratelslang. Nadere inspectie (indirecte route) leert de wandelaar echter dat het niet een slang was, maar een stuk rubber achtergelaten door kampeerders. De directe route wordt beschouwd als een overblijfsel van een evolutionair primitief systeem dat diersoorten in staat stelt snel op bedreigende stimuli in de omgeving te kunnen reageren.