Van der Graaf Generator: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k hij was bekend onder de naam Keith Ellis |
k afkorten is niet nodig - we hebben geen ruimtegebrek |
||
Regel 64:
==Historie==
In de klassieke bezetting bestond de groep, naast Hammill, uit toetsenist [[Hugh Banton]], saxofonist [[David Jackson]] en drummer [[Guy Evans]]. De band wordt vaak tot de [[progressieve rock]] gerekend maar heeft een duidelijk herkenbaar geluid dat sterk afwijkt van dat van de tijdgenoten. Het grote publiek werd nooit bereikt; alleen in [[Italië]] was
Het eerste album, ''The Aerosol Grey Machine'', uit 1969 leunde nog sterk op het [[psychedelisch]]e geluid van die tijd. De band kreeg een contract bij het nieuwe Charisma-label, waaraan later onder meer ook [[Genesis (band)|Genesis]] was verbonden. Vanaf het tweede album, ''The Least We Can Do Is Wave To Each Other'', had de band een meer duister geluid. De muziek was geen lichte kost en Hammills teksten waren voor het grote publiek te intellectueel, maar de band wist een trouwe cult-aanhang aan zich te binden. Karakteristiek waren op de allereerste plaats de unieke stem van Hammill, maar niet veel minder het geluid van de dubbele saxofoon door David Jackson. Daarnaast ontbraken elektrische gitaar en ook de basgitaar sinds het vertrek van bassist [[Nic Potter]] in 1970, waarna het orgel van orgelbouwer en toetsenist Hugh Banton de bassen verzorgde.
In 1971, na het verschijnen van het vierde album ''Pawn Hearts'', ging
In 1975 kwamen Hammill, Banton, Evans en Jackson weer bij elkaar, en zij namen in relatief korte tijd drie albums op (plus een solo-album van Peter Hammill). In de tussenliggende vier jaren was Hammill volwassener geworden, en dat uitte zich in zijn teksten die nu existentiëler waren dan tijdens de eerste jaren. Het derde album ''World Record'' doet in vergelijking met zijn twee voorgangers volgens sommigen wat ongeïnspireerd en in ieder geval anders aan, mede door invloeden uit onder meer dance, heavy rock en zelfs reggae op het lange Meurglys III, wat weer door velen als hoogtepunt wordt gezien.
Eind 1976 stapte Banton, en korte tijd later ook Jackson op, overigens niet vanwege onderlinge conflicten. Hiermee veranderde het geluid van de groep ingrijpend, en de naam van de band werd gewijzigd in kortweg Van der Graaf. Naast Hammill en Evans bestond
Na toevoeging van cellist [[Charles Dickie]] en een kortstondige terugkeer van Jackson viel in 1978 "definitief" het doek. Tenslotte verscheen nog het erg rauw klinkende dubbel-live-album ''Vital'', onder de naam Van der Graaf en in de laatste nogal a-typische line-up.
Regel 81:
Nadat er in 1996 en 2003 reeds korte (voor 1 song) onaangekondigde gezamenlijke optredens waren, volgde in 2005 in the [[Royal Festival Hall]], Londen, een echte [[reünie (bijeenkomst)|reünie]] in de klassieke bezetting. Het in een mum uitverkochte concert werd bezocht door fans uit tenminste 32 landen; kaartjes werden op [[eBay]] soms voor meer dan 1000 dollar per stuk verkocht. Nog voor het concert verscheen het in begin 2004 reeds in het geheim opgenomen ''Present'', een dubbel-cd waarvan de eerste cd nieuwe nummers bevat en de tweede improvisaties. Pas in 2007 verscheen ''Real Time'', de integrale registratie van het triomfantelijke reünie concert in de Royal Festival Hall.
In september 2006 kondigden Hammill, Banton en Evans aan als trio verder te zullen gaan. Jackson zou volgens Peter Hammill[http://www.sofasound.com/nlmar07.htm] niet de goede houding hebben ten aanzien van het lid zijn van een band als
==Discografie==
|