'''Kloostermoppen''', ook wel ''kloosterstenen'' of ''monniksstenen'' genoemd, zijn middeleeuwse [[baksteen|bakstenen]]. Ze waren veel groter dan de huidige bakstenen en werden vooral gebruikt in [[klooster|kloosters]]s, [[kerkgebouw|kerken]] en [[kasteel|kastelen]]. Ofschoon het niet met zekerheid vastgesteld kan worden is de heersende opvatting dat [[Kloosterorde|kloosterordenkloosterorde]]n aan de bakermat van de baksteenfabricage stonden, hetgeen blijkt uit de naam; ook bakstenen die niet door monniken gebakken waren werden in de volksmond zo genoemd. Sommige huizen werden ook uit kloostermoppen opgetrokken, maar, omdat deze erg duur waren, werden ze meestal in die tijd van hout gebouwd.
==Geschiedenis van kloostermoppen in Nederland==
Nadat de [[Romeinse_RijkRomeinse Rijk|Romeinen]] begin van de 5e eeuw vertrokken waren uit de Nederlanden verdween daarmee de baksteennijverheid. Door de economische neergang die volgde in de eeuwen hierna was er minder behoefte aan steen als bouwmateriaal. Als de economie weer aantrekt ontstaat er zoveel behoefte aan hardere materialen dat uit het buitenland aangevoerde natuursteen niet meer kan voldoen. De Friese kloosterorden, die contact hebben met het verre [[Italië]] waar de baksteentechniek bewaard is gebleven, herintroduceren de technologie begin 12e eeuw. De [[Zeeklei|zeeklei]] die in Friesland gebruikt werd als grondstof vereiste echter een ander bakprocédébakprocedé. Naar waarschijnlijkheid hebben de Friese monniken dat procédéprocedé zelf ontwikkeld <tt>(Gast, 1996)</tt>. Van hieruit zou het tot de 13e eeuw duren voordat de techniek zich over Nederland verspreidde.
