Johan Theodoor van Beieren: verschil tussen versies

Als zoon van keurvorst [[Maximiliaan II Emanuel van Beieren]] volgde hij in [[1719]] zijn broer [[Clemens August I van Beieren|Clemens August I]] op in Regensburg. In [[1727]] werd hij bisschop van Freising. Hij ontving in [[1730]] de bisschopswijding, werd op [[10 maart]] [[1744]] ook prinsbisschop van Luik (hij bleef dat tot zijn dood) en in [[1746]] kardinaal.

 

 

De verhoudingen tussen Oostenrijk en Beieren waren slecht omdat ze, net als in de [[Spaanse successieoorlog]], in de [[Oostenrijkse Successieoorlog]] tegenover elkaar stonden. Oostenrijk werd door een serie van oorlogen gedwongen het zilvergehalte van het geld te verlagen, ook in de [[Oostenrijkse Nederlanden]]. Luik maakte hier gebruik van door het oude zilvergeld in te wisselen voor enorme hoeveelheden minderwaardig Luiks kopergeld, terwijl het zilver werd verwerkt tot Luikse zilverstukken op de nieuwe Oostenrijkse voet. Hierdoor liepen de Oostenrijkers veel schade op: niet alleen werd de economie overspoeld met Luiks kopergeld, maar men liep ook nog de inkomsten van de hermunting mis. In feite voerde het huis [[Wittelsbach]] een economische oorlog tegen het huis [[Habsburg]]. In 1753 kwam het tot een rechtszaak voor de keizerlijke rechtbank, die de Luikse prins-bisschoppen het [[muntrecht]] afnam. Nadien is alleen nog aangemunt als de stoel van de prins-bisschop onbezet was ([[sede vacante]]).