Videocapsule-endoscopie: verschil tussen versies

Tot op heden bestonden er al meerdere onderzoeksmethoden voor onderzoek naar het maagdarm stelsel, zoals onder andere MRI, gastroscopie en coloscopie. MRI heeft als nadeel dat de darmen niet van binnenuit bekeken kon worden. Hierdoor zijn aandoeningen aan de darmmucosa beperkt op te sporen. Gastroscopie en Coloscopie zijn onderzoeksmethoden waarbij dit wel kan: Met een flexibele slang (de endoscoop) met aan het uiteinde een camera die respectievelijk via de mond of via de anus wordt binnengebracht, kan de darmmucosa worden bekeken. Indien nodig kan dan ook een biopt genomen worden. Onderzoek naar de Dunne darm is met deze methoden echter beperkt, aangezien deze ruim 6 meter lang kan zijn, en veel bochten kent. Bovendien is een gastroscopie of coloscopie onderzoek erg invasief, en belastend voor de patiënt.

 

 

Tegen de tijd dat de videocapsule het lichaam verlaat via de ontlasting, is de opname voltooid. De buideltas met daarin de ontvanger bevat al het opgenomen filmmateriaal, en is klaar om beoordeeld te worden door een specialistisch verpleegkundige of arts. Deze zijn opgeleid om uit de soms wel 8 uur durende opname van de videocapsule enkele afbeeldingen op te sporen waarop afwijkingen van de darmmucosa te zien zijn.

 

Inmiddels bestaat deze onderzoeksmethode al enkele jaren, en is vooral geindiceerd wanneer er een verdenking is op afwijkingen van het slijmvlies van vooral de dunne darm. Klachten die aanleiding kunnen geven tot de aanvraag van VCE zijn: onbegrepen bloedverlies uit het maagdarmkanaal, evaluatie van bekende (chronische) aandoeningen (ziekte van Crohn, coeliakie, erfelijke poliep-syndromen) of verdenking van tumoren van de dunne darm (carcinomen of lymfomen).

 

[[Categorie:Geneeskundig onderzoek]]