Engelse Scheepvaartwetten: verschil tussen versies

Na de [[Restauratie (Engeland)|restauratie]] van koning [[Karel II van Engeland]] in [[1660]] werd de oude Scheepvaartwet (ook bekend onder de naam "'''Akte van Navigatie'''",) opnieuw door het Parlement aangenomen, nadat enkele verbeteringen waren gemaakt waardoor de het toezien op de naleving eenvoudiger was. De Akte van Navigatie is een verdrag dat zegt dat alle schepen, waarvan de eigenaars, kapiteins, drievierde van de matrozen geenn Britse onderdanen zijn, mogen op straffe van verbeurdverklaring van schip en lading, niet baren op de Britse nederzettingen en koloniën, noch op Groot-Brittannië zelf. In 1663 werd een tweede scheepvaartwet, de zogenaamde Staple Act, goedgekeurd. Deze nieuwe wet legde zowel import als export van de koloniale handel aan banden en was bedoeld om Engeland tot een stapelmarkt van koloniale waren te maken. De Engelse kolonies werd verboden om rechtstreeks bepaalde goederen, zoals [[tabak]], [[sucrose|suiker]] en [[katoen]] uit te voeren naar niet-Engelse klanten. Ook werd in Engeland de verbouw van tabak verboden zodat de kroon geen inkomsten van invoerbelastingen zou mislopen.