Nationale Garde (Frankrijk): verschil tussen versies

De '''Nationale Garde''' was een [[militie]] van vrijwilligers uit de [[middenklasse]] die tijdens de [[Franse Revolutie]] werd gevestigd om de orde in [[Frankrijk]] te bewaren en het land te verdedigen. De Nationale Garde speelde ook bij latere revoluties een belangrijke rol.

 

De oorsprong van de Nationale Garde was een burgermilitie die werd gevestigd in [[Parijs]] op 13 juli 1789 (een dag voor de [[bestorming van de Bastille]]). Deze militie moest de rellen en plunderingen die de stad teisterden een halt toeroepen. De [[Gilbert du Motier|markies de La Fayette]] werd op 15 juli door koning [[Lodewijk XVI van Frankrijk|Lodewijk XVI]] aangesteld als eerste commandant van de militie.

 

[[Image:Louvre-peinture-francaise-p1020319.jpg|280px|thumb|De schilder [[Philippe Lenoir]] poseert in de [[Tuilerieën]] in uniform van de Nationale Garde. Schilderij door [[Horace Vernet ]] ]]

 

Na de val van [[Maximilien de Robespierre|Robespierre]] kwam de Nationale Garde in Parijs onder leiderschap van [[royalisme|royalisten]]. Toen Franse royalistische rebellen en Britse troepen in 1795 in Frankrijk landden en naar Parijs oprukten, brak een royalistische opstand uit in de stad (de [[opstand van 13 Vendémiaire]]). Het leek het er op dat ook de Nationale Garde zich bij de royalisten zou aansluiten. De opstand werd echter hardhandig neergeslagen door generaal [[Napoleon Bonaparte]]. Hierna werd de Nationale Garde grotendeels ontwapend.

 

 

De Nationale Garde werd echter niet geheel afgeschaft door Napoleon, maar in reserve gehouden en af en toe opnieuw opgeroepen om het keizerrijk te verdedigen. In 1809 bijvoorbeeld werden zo'n 60.000 man van de Nationale Garde gemobiliseerd in de noordelijke [[departement (Frankrijk)|departementen]] na een Britse inval in [[Zeeland (provincie)|Zeeland]] (zie [[Walcherenexpeditie]]). Na de invasie van Frankrijk in 1813 werden zo'n 100.000 man in Parijs opgeroepen om de hoofdstad te verdedigen. De troepen, voornamelijk scholieren, oude mannen en invaliden, wisten de stad echter niet uit handen van de geallieerden te houden.

 

Na de [[Restauratie (Frankrijk)|Restauratie]] werd de Nationale Garde in stand gehouden. Een decreet uit 1816 bepaalde dat alle Franse mannen van 20 tot 60 jaar verplicht waren tot lidmaatschap in de militie. Op 29 april 1839 schafte koning [[Karel X van Frankrijk|Karel X]] de Nationale Garde in Parijs af, uit vrees dat de militie hem zou afzetten. Na de [[Julirevolutie]] werd op 29 juli de inmiddels 73-jarige [[Gilbert du Motier|markies de La Fayette]] opnieuw benoemd tot hoofd van de Nationale Garde. De eerste daad van De La Fayette was om de Nationale Garde in Parijs te herstellen. De nieuwe "burgerkoning" [[Lodewijk Filips I van Frankrijk|Lodewijk Filips]] nam op 31 juli de wacht af van 60.000 juichende militieleden. ''Cela vaut mieux pour moi que le sacre de Reims!'' ("dit is beter voor mij dan de kroning in Reims!") zou Lodewijk Filips hierbij gezegd hebben.

 

Lidmaatschap in de Nationale Garde werd een [[statussymbool]]. In de roman ''César Birotteau'' (1837) van [[Honoré de Balzac]] bijvoorbeeld is het hoofdpersonage een rijke parfumeur die de sociale ladder beklimt via promoties in de Nationale Garde.

 

 

Tijdens de [[Februarirevolutie]] van 1848 hield de Nationale Garde zich grotendeels buiten het conflict. Ook bemoeide de Nationale Garde zich niet met de staatsgreep van 1851. Keizer [[Napoleon III van Frankrijk|Napoleon III]] vertrouwde de Nationale Garde niet; hij zag de eenheid als een republikeinse dreiging en gaf de Garde daarom geen belangrijke taken. Toen de [[Frans-Duitse Oorlog|oorlog met Pruisen]] in 1870 uitbrak werd de Nationale Garde alleen als laatste verdeding gebruikt. Na de Franse nederlaag in de [[Slag bij Sedan]] in september, waarbij de keizer gevangen genomen werd, werd een [[Regering van Nationale Verdediging]] opgezet die alle geregistreerde kiezers in Parijs opriep voor dienst in de Nationale Garde. In totaal werden 590.000 gardisten opgeroepen tijdens de oorlog.