Endoxa: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Bot: speciale tekens omgezet |
k overbodige witregels voor kopje verwijderd |
||
Regel 1:
'''Endoxa''' (meervoud van endoxon) is de naam die [[Aristoteles]] gaf aan de opvattingen die in een bepaalde subcultuur worden geaccepteerd.
Volgens Aristoteles komt kennisontwikkeling voort uit zintuiglijke informatie en vormt dit naast het gedachtegoed van voorgaande denkers een goed startpunt voor verdere kennisontwikkeling. Aristoteles ging uit van de kenbaarheid van de wereld om ons heen: wanneer iemand serieus over een bepaald onderwerp heeft nagedacht, heeft degene in ieder geval een gedeelte van de waarheid gegrepen. Het woord Endoxa is gerelateerd aan het Griekse woord
Een controversieel punt bij de interpretatie van endoxa, is de vraag of alle endoxa even belangrijk zijn. Volgens bepaalde commentatoren hebben endoxa betrekking op de geaccepteerde opvattingen van mensen die een bepaalde status in de maatschappij hadden (Irwin, 1988). Deze interpretatie houdt tevens in dat opvattingen van bepaalde groepen dus ook minder belangrijk zijn. Volgens commentatoren die deze mening niet delen (Smith, 1996 en 2003) is Aristoteles van mening dat wanneer er te veel opvattingen over een onderwerp bestaan, het afdoende is om de meest
Op drie relatief goed te onderscheiden manieren kunnen deze worden gebruikt binnen de wetenschappelijke methode – [[dialectiek|de dialectische methode]] - die Aristoteles hanteerde.
''Ten eerste'' is het belangrijk om te weten welke opvattingen iemand heeft wanneer je met diegene gaat discussiëren over een bepaald onderwerp. Wanneer je verder redeneert op basis van bepaalde opvattingen die een persoon niet accepteert, heeft de argumentatie (zelfs als deze logisch correct geschiedt) geen kracht. Dit aspect van het gebruik van de endoxa heeft een sterke overlap met [[retorica]]. Hierin worden de endoxa gebruikt om een sterkere basis te hebben om iemand te overtuigen. In deze zin is het ook geoorloofd om
''Ten tweede'' kunnen endoxa gebruikt worden als startpunt voor het vergaren van nieuwe kennis. Wanneer iemand goed nadenkt over een bepaald onderwerp, ging Aristoteles ervan uit dat de opvatting van deze persoon in ieder geval een gedeelte van de waarheid behelst. Volgens bepaalde interpretaties van het gebruik van endoxa in de dialectische methode is deze methode negatief van aard (Wilkinson, 2001). Door middel van een kritisch/analystisch onderzoek kun je analyseren welke endoxa tot inconsistenties leiden. Wanneer echter niet bewezen kan worden dat bepaalde endoxa tot inconsistenties leiden, is nog niet bewezen dat deze endoxa ook daadwerkelijk consistent zijn. Wel zorgt een gedegen onderzoek naar de verschillende (conflicterende) opvattingen ervoor dat een beter inzicht wordt verkregen in het onderwerp. Hierdoor is men beter in staat om de waarheid en fouten in die meningen te ontdekken. In deze zin kunnen de endoxa in de dialectische methode wel op een positieve manier worden gebruikt.
''Ten derde'' zijn endoxa geschikt om de basisaannames waarop wetenschappelijke kennis is gebaseerd, te onderzoeken. Een basisaanname wordt ook wel
Hoe volgens Aristoteles gekomen kan worden tot zekere kennis over de waarheid van de basisaannames is niet geheel duidelijk. Er zijn commentatoren die stellen dat het gebruik van de endoxa in de dialectische methode de manier is om tot deze basisassumpties te komen (Owen, 1986). Het feit dat deze mening tot inconsistenties leidt bij Aristoteles wordt afgedaan met de opmerking dat Aristoteles zijn mening heeft bijgesteld en dat hij in zijn latere leven meer
==Referenties==
Regel 23 ⟶ 22:
G. E. L. Owen, Logic, Science, and Dialectic (Owen's collected papers). ed. Martha Nussbaum. Cornell UP, 1986 (herdruk).
===Internetbronnen===
|