Metro van Chicago: verschil tussen versies

De '''metro van Chicago''' is het op twee na drukste [[metro (vervoermiddel)|metrosysteem]] van de [[Verenigde Staten]] (na [[Metro van New York|New York]] en [[Metro van Washington|Washington D.C.]]) en wordt door de lokale bevolking vaak ''L-train'' (''elevated train'') genoemd. ''The L'' is in totaal 170.6 kilometer lang, heeft 8 lijnen, 144 stations en vervoert dagelijks ongeveer 660.000 passagiers. Het netwerk bestaat voor het grootste deel uit bovengrondse lijnen, die op viaducten boven de straten van de stad lopen. Alleen de ''[[Blue Line (metro van Chicago)|Blue Line]]'' en ''[[Red Line (metro van Chicago)|Red Line]]'' lopen in het centrum van de stad ondergronds.

Het eerste deel van het systeem, later onderdeel van de bovengrondse [[Loop (Chicago)|''Loop'' (lus)]] door het stadscentrum, werd al in 1892 geopend. In 1943 en 1951 werd twee ondergrondse trajecten geopend. Uniek aan de ondergrondse lijnen is de [[eilandperron]]s van de verschillende stations door de hele tunnel doorlopen. Het ondergrondse perron, onderdeel van vier stations, van de ''Red Line'' is ongeveer een kilometer lang en daarmee het langste metroperron ter wereld.