In 1901 ging Anna voor het eerst naar school. Op 15-jarige leeftijd begon ze haar vaders werk te lezen. Anna rondde haar vooropleiding af aan het Lyceum in [[Wenen]] in 1912. Ze had op dat moment last van een [[klinische depressie|depressie]] en wist niet goed wat ze moest gaan doen. Ze verhuisde naar [[Italië]] om bij haar grootmoeder te gaan wonen. In 1914 kreeg ze een baan als docent op haar oude school in Wenen. Vier jaar later (1918) werd ze door haar vader [[Sigmund Freud]] behandeld met behulp van [[psychoanalyse]]. Dit wekte bij Anna een grote belangstelling voor deze techniek. Na de afronding van haar behandeling presenteerde zij het verslag van haar ervaringen aan de Weense ''Psychoanalytical Society'', waar ze daarna ook lid van werd. In 1923 begon ze een eigen psychoanalytische praktijk. Naast haar praktijk was ze van 1925 tot 1934 secretaris van de [[International Psychoanalytical Association]]. In 1935 werd ze directeur van het Weense Psychoanalytische Trainings Instituut. Het jaar daarop publiceerde ze ''Het Ik en de [[afweermechanismen]]''. Het werd één van de grondleggende teksten van de ego-psychologie en het vestigde haar reputatie als pionier.
In 1938 vluchtten de Joodse Freuds naar [[Londen]] vanwege het opkomende [[nazi]]geweld. Tijdens de oorlog zette Anna in Londen een centrum op voor jonge oorlogsslachtoffers, de Hampstead War Nursery. Hier observeerde ze de impact van een gebrek aan ouderlijke zorg op kinderen.
Op basis van deze observaties publiceerde ze in samenwerking met [[Dorothy Burlingham]] een aantal onderzoeken naar de impact van [[stress]] op kinderen en de mogelijkheden om alternatieve bronnen van [[affectie]] te bieden aan kinderen wanneer de ouders dat niet meer kunnen. In 1947 startten Anna Freud en [[Kate Friedlaender]] met de ''Hampstead Child Therapy Courses''.
