Tassilo III: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Edwinb (overleg | bijdragen)
Versie 11182936 van 83.84.226.101 (overleg) ongedaan gemaakt. / spelling
Regel 1:
{{Dynastie|
| plaatje =
| naam = Tassilo III van Beieren
| leven = ~[[741]] - ~[[796]]
| functie = [[Lijst van heersers van Beieren|Hertog van Beieren]]
Regel 19:
Tassilo was een vooruitstrevend man die veel leerde van het bestuur van het hof van zijn schoonvader in [[Pavia (stad)|Pavia]]. Hij bevorderde kunst en cultuur. In [[772]] vroeg hij de Beierse bisschoppen om scholen te verbinden aan hun kerken, een voorbeeld waarin zijn machtige neef Karel de Grote hem graag zou volgen.
 
Desiderius was een belangrijke tegenspeler van de Franken, wiens rijk echter in [[774]] door Karel de Grote veroverd werd. Voor Tassilo was dit een ramp, omdat hiermee de Beierse onafhankelijkheid op de tocht kwam te staan. In [[781]] eiste Karel de Grote dan ook dat hij naar [[Worms (stad)|Worms]] moest komen om zijn eed van trouw als vazal te hernieuwen. Tassilo vreesde voor zijn leven en eiste de uitwisseling van gijzelaars om zijn veiligheid zeker te stellen. In [[787]] trachtte hij steun van de paus te krijgen, maar [[paus Adrianus I]] verklaarde dat Karel in zijn recht stond en verleende bij voorbaat absolutie aan Karels soldaten in het geval van gewelddadig optreden. Karel eiste opnieuw dat Tassilo naar Worms moest komen en toen hij weigerde, vielen Frankische troepen Beieren binnen. Op 3 oktober zag Tassilo zich gedwondengedwongen bij [[Lechfeld]] toch de eed van trouw af te leggen. Hiermee was de onafhankelijheidonafhankelijkheid van Beieren tot een eind gekomen.
 
Zijn vrouw Liutberga trachtte nog de steun van de [[Avaren (Europees volk)|Avaren]] te krijgen voor een opstand. Toen had Karel er echt genoeg van. Tassilo werd naar [[Ingelheim]] gesommeerd en wegens eedbreuk berecht. De doodstraf werd uitgesproken, maar Karel deinsde er toch voor terug zijn eigen neef ter dood te brengen. Hij liet Tassilo de [[tonsuur]] geven en dwong hem met Liutberga en hun kinderen het klooster in te gaan tot hun dood. Hiermee kwam het huis van de [[Agilolfingen]] ten einde.
 
In 794 haalde Karel zijn ongelukkige en weerspannige neef nog eenmaal uit het klooster om ten overstaan van het Concilie van FrankfortFrankfurt afstand te doen van alle aanspraken op de Beierse troon.
 
[[Categorie:Hertog van Beieren]]