James Schlesinger
James Rodney Schlesinger (New York, 15 februari 1929 – Baltimore, 27 maart 2014[1]) was een Amerikaans politicus van de Republikeinse Partij.
| James Schlesinger | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
James Rodney Schlesinger
| ||||
| Geboren | 15 februari 1929 New York | |||
| Overleden | 27 maart 2014 Baltimore | |||
| Politieke partij | Republikeinse Partij | |||
| Partner | Rachel Line Mellinger (1954-1995) | |||
| Beroep | Politicus Ambtenaar Bestuurder Econoom Auteur Hoogleraar | |||
| 1e minister van Energie | ||||
| Aangetreden | 6 augustus 1977 | |||
| Einde termijn | 24 augustus 1979 | |||
| President | Jimmy Carter | |||
| Opvolger | Charles Duncan | |||
| 12e minister van Defensie | ||||
| Aangetreden | 2 juli 1973 | |||
| Einde termijn | 20 november 1975 | |||
| President | Richard Nixon (1973–1974) Gerald Ford (1974–1975) | |||
| Voorganger | Elliot Richardson | |||
| Opvolger | Donald Rumsfeld | |||
| 9e directeur van de Central Intelligence Agency | ||||
| Aangetreden | 2 februari 1973 | |||
| Einde termijn | 2 juli 1973 | |||
| President | Richard Nixon | |||
| Voorganger | Richard Helms | |||
| Opvolger | William Colby | |||
| 6e voorzitter van de United States Atomic Energy Commission | ||||
| Aangetreden | 15 januari 1971 | |||
| Einde termijn | 2 januari 1973 | |||
| President | Richard Nixon | |||
| Voorganger | Glenn Seaborg | |||
| Opvolger | Dixy Lee Ray | |||
| ||||
Levensloop bewerken
Schlesinger was voorzitter van de United States Atomic Energy Commission van 1971 tot 1973 onder president Richard Nixon, daarna werd hij door Nixon benoemd tot directeur van de CIA als opvolger van de kort daarvoor ontslagen Richard Helms. Na slechts een paar maanden als directeur te hebben gediend, werd hij door Nixon gevraagd als de nieuwe minister van Defensie als opvolger van Elliot Richardson, die reeds was benoemd tot minister van Justitie. Schlesinger werd zelf ontslagen door president Gerald Ford in 1975 na meerdere conflicten met minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger. In 1977 werd hij door de Democratische president Jimmy Carter gevraagd voor het ministerschap van het nieuw opgerichte ministerie van Energie, waar hij weer voortijdig werd weggestuurd door president Carter in 1979.[2]
Bronnen, noten en/of referenties
|
