Wikipedia

Francis Veber

Frans filmregisseur

Francis Veber (Neuilly-sur-Seine, 28 juli 1937) is een Frans filmregisseur, scenarist, producent en toneelschrijver.

Francis Veber
Francis Veber (2012)
Geboren Neuilly-sur-Seine, 28 juli 1937
Geboorteland Vlag van Frankrijk Frankrijk
Beroep Filmregisseur, scenarist, filmproducent, toneelschrijver
Genre komedie
(en) IMDb-profiel
(nl) Moviemeter-profiel
(mul) TMDB-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Hij is vooral bekend als de auteur en regisseur van twaalf meestal erg succesrijke komische films waarvan er drie, La Chèvre (1981), Le Dîner de cons (1998) en Le Placard (2000), voorkomen op de lijst van de honderd grootste Franse filmsuccessen. Le Grand Blond avec une chaussure noire (1972), L'Emmerdeur (1973), La Cage aux folles (1978) en La Cage aux folles II (1980) zijn de bekendste voorbeelden van kaskrakers die hij niet regisseerde maar waarvoor hij het scenario schreef.

Biografie en carrière bewerken

Afkomst en opleiding bewerken

Veber is de zoon van de Frans-Joodse journalist Pierre-Gilles Veber en van de Frans-Armeense romanschrijfster Georgette Paul. Hij is de achterneef van toneelschrijver Tristan Bernard.

Vebers ouders moesten tijdens de oorlog met weinig zien rond te komen omdat hun schrijverscarrières niet rendeerden. Daarom spoorden ze hun zoon aan een studie te kiezen die naar een regelmatig inkomen zou leiden. Om zijn ouders niet te mishagen begon Veber geneeskunde te studeren, en vervolgens natuurwetenschappen aan de Faculté des sciences, maar hij staakte beide studies en koos via de weg van de journalistiek voor het schrijversbestaan.

De eerste stappen als (scenario)schrijver bewerken

In 1964 huwde hij, en in datzelfde jaar schreef hij Petit Patapon, een muzikale komedie die weinig bijval oogstte. Toch hield hij vol en schreef diverse projecten voor televisieseries. Daarop besloot hij zijn geluk te beproeven in de toneelwereld met zijn stuk L'Enlèvement. Dit wekte aandacht van producent Bob Amon die het liet verfilmen als Appelez-moi Mathilde (1969), de enige filmregie van acteur Pierre Mondy. De film was een fiasco. Daarop besloot Veber de filmwereld even de rug toe te keren en een nieuw toneelstuk uit te werken: Le Contrat (1971) dat later aan de basis zou liggen van L'Emmerdeur (1973).

Veber schreef vervolgens het scenario voor Georges Lautners politiekomedie Il était une fois un flic (1972). Het succes van die film effende het pad voor zijn carrière als filmscenarist. Zo volgden er meerdere succesvolle samenwerkingen met Lautner, Yves Robert en vooral met Edouard Molinaro (L'Emmerdeur, Le Téléphone rose, La Cage aux folles, Cause toujours... tu m'intéresses! en La Cage aux folles II).

Succesvolle doorbraak als filmregisseur bewerken

In 1976 debuteerde hij als regisseur met Le Jouet, een komedie met Pierre Richard, die hij had leren kennen op de set van Le Grand Blond avec une chaussure noire. De film was redelijk succesvol maar viel vanuit commercieel oogpunt wat tegen in vergelijking met de verfilming van zijn scenario's door anderen. Pas in 1981 volgde zijn tweede film, de komedie La Chèvre. Veber dacht hierbij aan de formule die van L'Emmerdeur zo'n groot succes gemaakt had: een tandem van twee acteurs van wie de een een ernstig en de ander een komisch en stuntelig personage vertolkte. Waar Jacques Brel in L'Emmerdeur Lino Ventura voortdurend voor de voeten liep, was het nu Pierre Richard die Gérard Depardieu grijze haren bezorgde. De film werd een enorm succes: hij stond dat jaar op de eerste plek. Veber maakte nog twee films met het duo Depardieu-Richard, de al even succesrijke komedies Les Compères (1983) en Les Fugitifs (1986).

Kortstondig Amerikaans avontuur bewerken

Gesterkt door zijn succes vestigde Veber zich in Los Angeles waar hij voor Walt Disney Pictures als scriptdoctor ging werken en Three fugitives (1989) regisseerde, de Amerikaanse remake van Les Fugitifs. Hij hield er echter gemengde gevoelens aan over, net als aan Out on a limb (1992), zijn tweede Amerikaanse film.[bron?]

Terug in Frankrijk scoorde hij eerst met de toneelversie van Le Dîner de cons (1993). Vijf jaar later behaalde hij met de filmversie Le Dîner de cons het grootste succes uit zijn carrière. Hoofdrolspeler Jacques Villeret werd bekroond met de César voor beste acteur en Veber zelf kreeg de César voor beste scenario.

Tweede reeks filmsuccessen bewerken

Veber regisseerde Le Placard (2000), met Daniel Auteuil, Gérard Depardieu en Thierry Lhermitte. Ook opvolgers Tais-toi ! (2003), met Depardieu en Jean Reno, en La Doublure (2006) deden het zeer goed aan de kassa. In 2005 werd hij overgehaald om het verhaal van L'Emmerdeur opnieuw op de planken te brengen. Veber bracht een gemoderniseerde versie die hijzelf regisseerde en behaalde er een enorm succes mee. Ook Le Dîner de cons werd opnieuw in het theater opgevoerd. Gesterkt door de grote bijval besloot Veber zelf L'Emmerdeur opnieuw te verfilmen. Dit bleek geen goed idee; de remake onder dezelfde titel werd een commercieel fiasco.

Toneel bewerken

  • 1968 - L'Enlèvement (regie van Jacques Fabbri, Théâtre Édouard VII)
  • 1969 - Le Contrat (regie van Pierre Mondy, Théâtre du Gymnase Marie Bell, in 2005 opnieuw opgevoerd, nu onder de titel L'Emmerdeur)
  • 1993 - Le Dîner de cons (regie van Pierre Mondy, Théâtre des Variétés, opnieuw opgevoerd in 2009)
  • 2012 - Cher trésor (eigen regie, Théâtre des Nouveautés)
  • 2014 - Le Placard (eigen regie, Théâtre des Nouveautés)

Filmografie bewerken

Regisseur bewerken

Scenario- en dialoogschrijver bewerken

Remakes van zijn films bewerken

Prijzen en nominaties bewerken

Prijzen bewerken

Nominaties bewerken

Bibliografie bewerken

  • Que ça reste entre nous, Robert Laffont, 2010 (autobiografie)
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Francis_Veber&oldid=61450428"