Duitse herstelbetalingen na de Eerste Wereldoorlog: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 64:
==Einde van de herstelbetalingen==
Op Met het in werking treden van het Young-plan probeerde het eerste [[Kabinet-Brüning I|Präsidialkabinett]] onder [[Heinrich Brüning]] de Duitse export omhoog te brengen, om genoeg [[deviezen]] voor de herstelbetalingen te hebben. Kredieten, die men in de jaren 1924 tot 1929 om deze reden genomen had, waren na de [[Beurskrach van 1929]] niet meer te krijgen. Brüning hoopte dat de groei van de Duitse export voor de schuldeisende landen zo onaangenaam zou worden, dat deze binnen enkele jaren een [[revisie (rechtspraak)|revisie]] van de Young-plan zouden voorstellen.<br />
Het Duitse exportoffensief mislukte, omdat de [[Grote Depressie]] zojuist had toegeslagen, en alle landen naar soortgelijke maatregelen grepen, waarbij onder andere de [[invoerrechten]] werden verhoogd. Tot nu toe is niet zeker of de [[Deflatie (economie)|deflatie]]politiek van Brüning ook tot beëindiging van de herstelbetalingen zouden hebben geleid, of dat het puur om een economische maatregel ging.
Regel 75:
Bovendien geloofden Brüning en zijn medewerkers dat de deflatiepolitiek een goed middel was om Duitsland uit de wereldeconomiecrisis te helpen. Wel speelde Brünings deflatiepolitiek aan het einde van de herstelbetalingen in zoverre een rol, dat ze in de rapportage van de experts nadrukkelijk geprezen werd. De reden hiervan was, dat particuliere schuldeisers hoopten, dat Duitsland door deze maatregelen weer genoeg deviezen ging verdienen om hun leningen te kunnen terugbetalen. Diepere oorzaken voor het einde van de herstelbetalingen was het instorten van de Duitse banken, veroorzaakt door Brünings onhandige buitenlandse politiek en de Franse weigering Duitsland financiële hulp te geven.
Na de [[Tweede Wereldoorlog]] is in de [[Londense Schuldenovereenkomst]] de terugbetaling van de Duitse particuliere schulden in het buitenland geregeld. Daarbij hoorden ook delen van de herstelbetalingen die 1930 op basis van leningen waren voorgefinancierd en daarmee in particuliere schulden omgezet waren. De hoogte werd gehalveerd. Tot ongeveer 1983 betaalde de Bondsrepubliek 14 miljard [[Duitse mark|DM]] schulden terug. De rente ter hoogte van 251 miljoen marken uit de jaren 1945 tot 1952, was tot de hereniging van Duitsland uitgesteld en moest in 1990 worden betaald. De Bondsregering gaf daartoe [[obligatie]]s uit, die tot 2020 uit de staatskas betaald worden. Aflossing en rente bedragen per jaar circa 5 miljoen euro.
== Literatuur ==
| |||