De aardbeving deed meer dan alleen steden en gebouwen op hun grondvesten daveren. Lissabon was de hoofdstad van een devoot katholiek land, met een geschiedenis van investeringen in de kerk en het evangelisme in de koloniën. Desondanks slaagde de aardbeving erin op een katholieke feestdag bijna elke belangrijke kerk te vernietigen. Voor de achttiende-eeuwse theologie en filosofie was deze uiting van boosheid van God moeilijk uit te leggen.
De aardbeving beïnvloedde veel denkers van de Europese [[Verlichting (stroming)|Verlichting]]. Verschillende moderne filosofen vermeldden de aardbeving in hun geschriften, zoals [[Voltaire]] in ''[[Candide]]'' en in zijn gedicht over de ramp van Lissabon. De willekeur waarmee mensen stierven of overleefden maakte Voltaire kritischer tegenover de idee van [[Gottfried Wilhelm Leibniz|Leibniz]] dat dit "de [[beste van alle mogelijke werelden]]" was. Of zoals [[Theodor Adorno]] schreef : “de aardbeving van Lissabon slaagde erin Voltaire te genezen van de [[theodicee]] van Leibniz”. Deze zienswijze van Voltaire was enigszins atypisch. Ze lokte een polemische reactie uit van [[Jean-Jacques Rousseau|Rousseau]], die schreef dat mensen het over zichzelf hadden afgeroepen door de natuur te verlaten en in steden bijeen te hokken.<ref>Ritchie Robertson, ''The Enlightenment. The Pursuit of Happiness, 1680-1790'', 2020, [https://books.google.be/books?id=FZ2zDwAAQBAJ&pg=PT139#v=onepage&q&f=false p. 139]</ref>
