Programmeertaal: verschil tussen versies

Er zijn verschillende manieren waarop een door een softwareontwikkelaar geschreven [[computerprogramma]] door een computer uitgevoerd kan worden. De code die de ontwikkelaar ziet en bewerkt, wordt de [[broncode]] van de programmatuur genoemd; die moet op de een of andere manier worden omgezet in de [[machinetaal]] van de computer in kwestie die door de [[Processor (computer)|processor]] kan worden uitgevoerd. Grosso modo zijn er de volgende mogelijkheden:

* ''Geen omzetting'': de programmeur voert machinecode direct in het geheugen van de computer in. Dit is zo onpraktisch en tijdrovend dat het niet of nauwelijks meer gebeurt.

* ''Assemblage'': een [[assembleertaal]] maakt het mogelijk om programma's te schrijven als reeksen instructies en gegevens die direct op machinetaal af te beelden zijn, maar waarin op een wat meer symbolische manier gewerkt kan worden, bijvoorbeeld doordat de machine-instructies namen hebben, geheugenadressen namen kunnen krijgen en [[Macro (software)|macro]]'s kunnen worden gebruikt; een [[assembler (software)|assembler]] zet zulke code om naar bestanden met ''objectcode'', die door een ''linker'' samen met de al vooraf aanwezige objectcode van softwarebibliotheken tot een uitvoerbaar programma worden samengesteld.

* ''Compilatie'': vertaling van de [[broncode]] naar een andere taal (de ''doeltaal'') door een [[compiler]]. De doeltaal kan assembleertaal zijn; of een speciaal voor het vertaalproces ontworpen machine-onafhankelijke tussentaal ([[bytecode]], ook wel ''P-code'' genoemd), die vervolgens gecompileerd of geïnterpreteerd moet worden; of een andere programmeertaal.