Overleg:X (album van Klaus Schulze)
Heinrich von Kleist bewerken
Het stuk Heinrich von Kleist is de beste muziek om de orbitale nacht in te gaan, gezien vanuit de Cupola aan boord van het International Space Station (I.S.S.). De audiovisuele ervaring begint tijdens het zien van de spectraalkleurige lichtende boogvormige band van de aardatmosfeer, kort na zonsondergang. Geleidelijk gaan we de nacht in, en zien we tal van natuurlijke en kunstmatige lichtverschijnselen, zoals het Ionosfeerlicht (Airglow) net boven de aardatmosfeer, weerlichten (bliksemaktiviteit), netwerken van kunstverlichting (steden, autosnelwegen), bioluminescentie in de oceanen, Aurora Polaris (Noorder- en Zuiderlicht), het Zodiakaallicht, de Gegenschein op 180° van de zon (Oppositie licht), de sterrenhemel en de melkweg (die er véél duidelijker uitzien dan vanop grondniveau). Tegen het eind van Heinrich von Kleist komt de zon weer tevoorschijn, na het geleidelijk verhelderen van de spectraalkleurige lichtende boogvormige band van de aardatmosfeer. Dit einde is dan ook de climax (of openbaring) van het stuk Heinrich von Kleist. Klaus Schulze zelf zal nooit de bedoeling gehad hebben om ons via zijn stuk te doen dagdromen over mogelijke nachtelijke waarnemingen vanuit een ruimtestation in orbit rond de aarde (Heinrich von Kleist is een muzikale biografie), maar voor mij is het dus de beste muziek om nocturnaal-orbitaal te gaan. DannyJ.Caes (overleg) 30 mei 2019 17:44 (CEST)