Overleg:Structuurvennootschap
M.i. is de structuurvennootschap met zijn aandeelhouders op afstand en RvC zonder eigen belang in de onderneming, een bron van de huidige kredietcrisis (uiteraard naast opgeblazen economische verwachtingen en overbesteding). Lees onderstaande bijdrage voor MT.
Een echte econoom of historicus (ben ik niet) zou het ontstaan van de structuurvennootschap in de jaren '70 hier eens netjes bij moeten plaatsen. Dat past Wikipedia zeker! Succes.
Het nieuwe kapitalisme van Kalff
Ik heb het boek nog niet gelezen. Maar dit korte resumé roept wel de vraag op: hoe zit het met het zelfbeschikkingsrecht van eigendom? Een fundamenteel Westers recht is het eigendomsrecht. De investeerder in een onderneming is eigenaar van de onderneming en kan/mag dus (puntje bij paaltje) beschikken over "zijn" eigendom. Zo beginnen kleine ondernemingen. En bijna alle grote ondernemingen zijn ooit zo begonnen. Eigenaren doen hun best om een succes van “hun” onderneming te maken, omdat de revenuen hen toekomen. In combinatie met een stabiele rechtsstaat is dat de (turbo!)motor van de vooruitgang in het Westen (geweest). Dat stellen tenminste vele historici. Het zelfbeschikkingsrecht op eigendom van de onderneming is de aanjager voor het optimaliseren van aandeelhouderswaarde. Overige wetgeving (arbeidsrecht, ARBO-wet, milieuwetgeving etc.) zorgen dat uitwassen van al te eenzijdige optimalisatie die ten koste gaat van maatschappelijke waarden wordt tegengegaan. Volgens mij is dit al een goed systeem, met ingebouwde maatschappelijke stabilisatoren. En wellicht moet daar soms nog wat aan verder gebouwd worden. Ik heb daarom voorlopig mijn twijfels over dit nieuwe idee, ondanks de brokken die gemaakt zijn.
Is de pest niet veeleer, dat juist de werkelijke aandeelhouders nog steeds veel te weinig bij “hun” onderneming betrokken zijn? Juist bij beursgenoteerde ondernemingen zijn de aandeelhouders anonymi. Zonder enige betrokkenheid. Soms zelfs korte termijn opportunistische speculanten, die geen of weinig waarde aan de onderneming toevoegen, ja zelfs soms leegroven, dankzij de goedgelovigheid van de volgende aandeelhouder(s). Die goedgelovigen waren in de afgelopen periode vaak zelfs professionele (sic) bankiers, die ook onvoldoende op hun huid zijn gezeten door hun aandeelhouders. De bestuurders bij die ondernemingen zijn ook vaak maar voorbijtrekkende gasten, vaak met een symbiotische relatie, maar soms parasieten. Door gebrek aan betrokkenheid van de RvC (mogen zelfs geen grootaandeelhouder zijn) en gebrek aan (gecoördineerde) zeggenschap van aandeelhouders bij benoemingen worden parasieten-bestuurders niet op tijd “opgeruimd”. Om het maar even plastisch uit te drukken. Deze slappe betrokkenheid van de aandeelhouders (de structuurvennootschap met zijn scheiding tussen eigendom en bestuur) is nog een relikwie van de linkse jaren ’70 van de vorige eeuw. En dat is geen voordelig relikwie gebleken. Het wordt dan ook, terecht, geleidelijk afgebroken.
Zo ver ik kan waarnemen, draaien ondernemingen, waarin de aandeelhouders actief en betrokken zijn bij hun bezit, veel beter (DGA’s, familiebedrijven). Zij denken vanuit lange termijn aandeelhouderswaarde. Zij gebruiken het geld van de onderneming alsof het van henzelf is. En zo behoort dat te gaan. Ik denk toch eerder dat daar de sleutel zit voor oplossingen. Het is wel erg makkelijk om na één, inderdaad wel bovengemiddelde, conjunctuur of wellicht Kondratieff golf te concluderen dat het primaat van de eigendom op de mestvaalt moet..... Beter toezicht op directies en beloningen die echt afhankelijk zijn van lange termijn aandeelhouderswaarde: dat lijken toch de meest veelbelovende concepten.
NEDERLAND bewerken
In het artikel is niet duidelijk gemaakt dat het de situatie in Nederland betreft.