Levend verlies
Levend verlies is een chronische vorm van rouw als reactie op een permanente levensveranderende verlieservaring. Het onderscheidt zich van andere vormen van rouw door de chroniciteit van het verdriet.[1] Levend verlies komt hoofdzakelijk voor bij personen, of naasten van personen, met een handicap, verslaving, een chronische ziekte of psychische aandoening.[2] De Nederlandse term werd in 2017 bedacht door de Belgische klinisch-psycholoog Manu Keirse.[3]
Definitie bewerken
Levend verlies staat in het Engels ook bekend als chronic sorrow of living loss. De term chronic sorrow werd in 1962 bedacht door Simon Olshansky die onderzoek deed naar de gevoelens van ouders van kinderen met een handicap.[4][5] In 1998 werd de Theory of chronic sorrow ontwikkeld door Georgene Gaskill Eakes, Mary Lermann Burke and Margaret A. Hainsworth.[6] Zij omschreven het als: "de aanwezigheid van doordringende gevoelens die verband houden met verdriet waarvan is vastgesteld dat ze periodiek voorkomen gedurende het leven van personen met chronische gezondheidsproblemen, hun mantelzorgers en de nabestaanden."[7] De theorie stelt dat levend verlies een normale reactie is op een verlieservaring en ondersteuning geboden kan worden door middel van het inzetten van positieve coping-strategieën.[6]
Volgens klinisch-psycholoog Manu Keirse is levend verlies een verlies dat nooit overgaat, dat voortdurend voortschrijdt en te vergelijken is met een rouwproces.[2][8] In tegenstelling tot bij rouw na een overlijden, waar de intensiteit van het verdriet in de loop van de tijd afneemt, kan bij levend verlies de intensiteit van het verdriet ook toenemen.[9] Bij levend verlies worden de persoon en diens naasten telkens opnieuw geconfronteerd met beperkingen en moeten zij voortdurend hun toekomstbeeld bijstellen.[4]
Levend verlies is geen diagnose en moet niet verward worden met een persisterende rouwstoornis (Prolonged grief disorder) die benoemd wordt in de DSM-5, aangezien deze verwijst naar een vorm van complexe rouw die voorkomt na een overlijden.[10][11]
Literatuur bewerken
- Keirse, M. (2017). Helpen bij verlies en verdriet: een gids voor het gezin en de hulpverlener. Lannoo Meulenhoff - Belgium.
Bronnen, noten en/of referenties
|