Jules Helbig

persoon

Jules Helbig (voluit Jules-Chrétien Charles Joseph-Henri Helbig, Luik, 8 maart 1821 - aldaar, 15 februari 1906) was een Belgische schilder en kunsthistoricus.[1]

Jules Helbig (1821-1906)

Biografische schets bewerken

Helbig was de zoon van Jean-Baptiste Helbig, een bankier en bibliofiel, en van Anne-Marie Lauteren. Hij was de broer van Henri Helbig (1813-1890), eveneens bibliofiel.

Jules Helbig kreeg zijn vorming van Jean-Baptiste Jules Van Marcke aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Luik, en van 1840 tot 1843 aan de Kunstacademie Düsseldorf. Zijn werk situeert zich binnen de 19e-eeuwse neogotiek, waarvan hij en Jean-Baptiste Bethune in België de belangrijkste verdedigers waren.

In 1873 vestigde hij zijn naam als kunsthistoricus met een publicatie over de schilderkunst in het prinsbisdom Luik. Zijn meest invloedrijke publicatie is wellicht het in 1890 verschenen overzichtswerk van de beeldende kunst in het prinsbisdom: La sculpture et les arts plastiques au pays de Liège et sur les bords de la Meuse. Op 85-jarige leeftijd, net voor zijn overlijden, verscheen van hem een biografie over Jean-Baptist Bethune.

Schilderkunst bewerken

 
Altaarretabels in de Sint-Foillankerk in Luik, geschilderd door Helwig

Publicaties (selectie) bewerken

 
La sculpture et les art plastiques, enz. (1890)
Zie de categorie Jules Helbig van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.