Honda RS 850 R
De Honda RS 850 R was de eerste conventionele V4-viertaktracemotor van het merk Honda geproduceerd door de Honda Racing Corporation voor races waarin professionele racemotoren deelnamen. Feitelijk was de RS850 V4 de omgeconfigureerde opvolger van de legendarische vier-in-lijn-RCB-racer, die in de basis was opgebouwd uit de CB750 OHC-in-lijn- en later de CB750/900 Bol d'Or-straatversies, getuned door Honda's toenmalige raceafdeling RSC.
| Honda RS 850 R | ||
|---|---|---|
| Algemeen | ||
| Merk | Honda | |
| Productiejaren | 1983 | |
| Voorganger | RS 1000 RW | |
| Opvolger | RS 750 R | |
| Motor | ||
| Motortype | viertaktmotor | |
| Koeling | watergekoeld[1] | |
| Boring | 75 mm[1] | |
| Cilinderinhoud | 928 cc[1] | |
| Prestaties | ||
| Topsnelheid | 275 km/h[1] | |
| Rijwielgedeelte | ||
| Remmen | schijfremmen | |
Het model was deels gebaseerd was op de techniek van de VF 1000 R-wegmotor, met door tandwielen aangedreven nokkenassen in een semi-rijwielgedeelte van de Honda VF 750 F.[1]
De motor werd ingezet gedurende de jaren tachtig van de 20e eeuw in het Formule TT-FI-motorracekampioenschap, een door de FIM officieel erkende competitie. De befaamdste races werden gehouden op de TT-circuits van het eiland Man. Rijders als Joey Dunlop gingen de strijd aan met tweetaktracemotoren van onder andere Yamaha en Suzuki. Joey Dunlop won in 1983 met de RS 850 R de TT-race op het eiland Man en brak het baanrecord met zijn nieuwe RS 850.[2] Later reden ook Freddie Spencer, Wayne Gardner, Roger Marshall, Mat Oxley, Vesa Kultalahti en Howard Lees met de RS 850 R.[3]
Medio 1985 viel het doek voor de viertakt-RS-serie om opgevolgd te worden door een afgeleide van de later in '86 geïntroduceerde legendarische street-legal-wegmotor VFR-750F. Ter homologatie werd de VFR-750R (met interne fabriekscode RC-30) geproduceerd, die met de hand gemaakt werd en die een street-legal-afgeleide van de productieracer RVF-750 was. Een aantal belangrijke veranderingen ten opzichte van zijn voorganger, de RS750, waren een geheel nieuw, robuust, lichtmetalen twin-sparframe (opnieuw met door tandwielen aangedreven nokkenassen), een 4-in-2-in-1-uitlaatsysteem en een herziene krukas. Een verbeterde stroomlijn en magnesiumwielen deden ook hun intrede. De RVF/RC was een enorm succesvolle machine en won onder meer de 24-uurs Bol d'Or en 8-uurs Suzuka-endurancewedstrijden, evenals vele andere spraakmakende endurance- en TT-F1-races. Jarenlang heeft het snelheidsrecord op de Nürburgring Nordschleife op naam gestaan van de Duitse coureur Helmut Dähne op 7:49,71 min. over 20,832 km, met een snelheidsgemiddelde van 159,7 km/h in de klasse Zuverlässigkeitsfahrten met een door hemzelf geprepareerde, street-legal-RC-30. Dit werd het 'eeuwrecord', omdat deze klasse in 1994 verdween.
Bronnen, noten en/of referenties
|