Hesiodus (inslagkrater)
Hesiodus is een verweerde, vrij onopvallende en onvolledige inslagkrater met een diameter van 45 kilometer, ten westen van de prominente walvlakte Pitatus aan de zuidelijke rand van Mare Nubium op de naar de aarde toegekeerde kant van de maan. De krater Hesiodus is bekend omwille van de kleinere doch opvallende concentrische krater Hesiodus A, rakend aan het zuidwestelijke gedeelte van de buitenrand van Hesiodus zelf. Hesiodus A is het grootste exemplaar van de concentrische kraters op de maan. De merkwaardige dubbele rand van Hesiodus A is afgebeeld op kaart 92 in The Times Atlas of the Moon, evenals op kaarten 54 en 64 in Antonin Rukls Atlas of the Moon. Hesiodus A is item nummer 22 in de lijst van concentrische kraters samengesteld door Charles A. Wood (1978).
| Hesodius | ||
|---|---|---|
| ||
Beelden van de Hesiodes-kraters
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 29° 24′ ZB, 16° 18′ WL | |
| Diameter | 45 km | |
| Kraterdiepte | 1,4 km | |
| Colongitude | 16° bij zonsopgang | |
| Vernoemd naar | Hesiodos | |
| Vernoemd in | 1935 | |
De naam Hesiodus werd aan de maan toegevoegd door de Duitse astronoom en selenograaf Johann Heinrich von Mädler.
Straal van Hesiodus bewerken
Gedurende de lokale zonsopkomst vertoont zich een clair-obscur verschijnsel op de vloer van de verweerde krater Hesiodus, waarbij een onderbreking in het oostelijke gedeelte van de rand van Hesiodus een straal zonlicht doorlaat en projecteert op de vloer van de krater, daarbij een oost-west georiënteerde lichtstreep tonend: de straal van Hesiodus.[1] Dit verschijnsel is een bekend onderdeel van een reeks tijdelijk zichtbare lichteffekten op het maanoppervlak, sterk gerelateerd aan de steeds veranderende posities van de ochtendterminator (zonsopkomst) of avondterminator (zonsondergang).
Roy bewerken
De komvormige krater Hesiodus B, ten noordnoordwesten van Hesiodus, werd door de Franse selenograaf Félix Chemla Lamèch (1894-1962) Roy genoemd (Louis Roy). Deze naam werd echter niet erkend door de Internationale Astronomische Unie (IAU).
Literatuur en maanatlassen bewerken
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukls Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
|