Gebruiker:Quenc/Kladblok

Hoe vogelbekdieren werken en alles eromheen

Hoofdstuk 1 - Het vogelbekdier

Een vogelbekdier is een heel bijzonder dier, want hij heeft de snavel van een eend, de vacht van een mol en de staart van een bever.

Een vogelbekdier is bijna overal behaard, alleen de zwemvliezen, de poten en de snavel zijn niet behaard. Zelfs de staart is een klein beetje behaard. De vacht van een vogelbekdier is waterdicht en 1 centimeter dik. De vacht is sepiabruin, dat is een variant van bruin. De buik van een vogelbekdier is vaak grijs met gele en/of roze stippen. Bij vrouwtjes vogelbekdieren is de vacht roodachtiger dan die van een mannetjes vogelbekdier. Ook hebben de vrouwtjes vogelbekdieren een roestkleurige streep waardoor de buik en rugzijde worden gescheiden. Een vogelbekdier heeft ook nog een fluorescerende huid waardoor hij raar oplicht onder UV-licht.

Een vogelbekdier kan, als hij op het land is, zijn zwemvliezen waarmee hij kan zwemmen inklappen zodat hij goed op het land kan lopen. Als het vogelbekdier zijn zwemvliezen heeft ingeklapt, dan verschijnen zijn klauwen in, zodat het vogelbekdier goed kan graven. Vogelbekdieren op het land klappen niet alleen hun zwemvliezen in, maar gaan ook op hun  knokkels lopen om het web van hun voeten te beschermen en daarom lopen ze een beetje onhandig.

Een vogelbekdier leeft 50% van zijn leven in het water. Daar kan je wel uit opmaken dat een vogelbekdier heel goed kan zwemmen. Hij kan wel 3 tot 4 km/uur.

Vogelbekdieren kunnen normaal zien en ruiken, maar als ze onder water zwemmen dan sluiten ze hun oren en neusgaten af. Daarom moeten ze hun snavel gebruiken om de elektrische velden die dieren, dingen en planten afgeven op te merken waardoor ze in het water gewoon blind en doof kunnen zwemmen.

De snavel van een vogelbekdier heeft elektroreceptoren en heeft daarom een hele bijzondere functie. Met die elektroreceptoren in de snavel van een vogelbekdier kan een vogelbekdier de elektrische golven die zijn prooien afgeven opmerken en dan weten waar ze zijn. Daarom beweegt een vogelbekdier zijn hoofd heen en weer bij het jagen, want dan vangt zijn snavel de elektrische golven op.

             

Ook hebben vogelbekdieren een staart die lijkt op een beverstaart en die heeft ook een bijzondere functie. Eén functie is dat hij kan sturen met zijn staart, dus als het vogelbekdier geen staart had zou hij niet kunnen sturen in het water. De andere hele belangrijke functie is dat hij er vet in opslaat voor later als hij het echt nodig heeft.

Vogelbekdieren hebben geen tanden maar gebruiken maalstenen om hun prooien te vermalen. Maalstenen zijn kleine steentjes die je in je mond doet en dan beweeg je je mond heen en weer en zo maal je dan je eten.

Vogelbekdieren zijn vleeseters. Ze eten vooral insecten, larven, waterdieren en wormen. Schietmot larven vinden vogelbekdieren heerlijk.

Hoofdstuk 2 - Leefgebied en habitat

Het vogelbekdier leeft in het oosten van Australië. Van Queensland tot Victoria. Het vogelbekdier kan daar gerust wonen want er zijn genoeg rivieren en beekjes te vinden in die omgeving. De meeste vogelbekdieren leven in rivieren, maar sommige leven ook in beekjes of kreekjes.

Vogelbekdieren leven solitair, dat betekent dat ze alleen leven en dus ook alleen in paringstijd gaan ze eens om zich heen kijken naar andere vogelbekdieren. De meeste vogelbekdieren leven dus bij rivieren en graven daar dan meteen een hol die wel 1 tot 7 vierkante kilometer kunnen zijn, dat is heel groot. Maar de ingang is juist heel klein en maar 20 centimeter groot. Soms delen vogelbekdieren een hol met een ander vogelbekdier. Dat komt, omdat er dan gewoon geen plek meer is voor dat vogelbekdier om een eigen hol te bouwen en dan mogen die vogelbekdieren logeren. Dit komt heel zelden voor.

In Queensland is redelijk veel natuur en het is heel mooi. Het heeft rivieren, beekjes en kreken: alles wat een vogelbekdier nodig heeft om goed te leven. Alleen in Oost-Queensland kan een vogelbekdier niet leven vanwege heftige en extreme overstromingen die vogelbekdieren zouden kunnen meeslepen en hun holen kapot kunnen maken. Er is ook nog een probleem want als een vogelbekdier zo’n overstroming dan toch overleeft dan zijn er ook nog krokodillen, want het water daar is warm genoeg voor krokodillen.

In Victoria is er ook genoeg natuur voor een vogelbekdier. Er zijn regenwouden waar de rivieren nooit droog komen te liggen, zodat het vogelbekdier gerust op een prooi kan jagen. Victoria heeft veel groene landschappen. Er zijn ook veel watervallen en veel natuur. Ook zijn er veel lange en toch ook wel grote rivieren. Er zijn ook nadelen zoals woestijnen of grote zandvlaktes waar riviertjes zouden kunnen opdrogen en als er dan een vogelbekdier woont bij zo’n opgedroogd riviertje dan kan het vogelbekdier niet meer jagen in het water.

Dit is een kaart van heel Australië, maar vogelbekdieren die leven alleen in Queensland tot Victoria en Tasmanië

Hoofdstuk 3 - Voortplanting

Vogelbekdieren planten zich natuurlijk ook voort. Vrouwtjes leggen ongeveer 1 tot 3 eieren (gemiddeld 2 eieren). De eieren van een vogelbekdier zijn niet zoals de eieren die wij kennen, maar ze zijn leerachtig en ze kleven aan elkaar. De eieren zijn 16 tot 18 millimeter lang en hebben een doorsnede van 14 tot 15 millimeter. Het vrouwtje broedt 10 tot 12 dagen lang. De eieren liggen in de broedtijd tussen de buik en staart.

Het vrouwtje graaft een aparte kamer voor de eieren in hun eigen hol. Zo’n kamer heeft vaak een smalle ingang en kan van 30 centimeter tot 3 meter onder de grond liggen. Heel soms komt het vrouwtje uit haar hol tijdens het broeden, maar dat doet ze maar heel zelden, namelijk alleen om eten te halen voor zichzelf. Als een vrouwtje dan toch het hol verlaat om eten te zoeken, dan zorgt ze er wel voor dat de ingang van het hol goed verstopt ligt.

Vogelbekdieren zijn wonderbaarlijk genoeg toch zoogdieren, want als een vogelbekdierbaby uit het ei komt dan geeft de moeder ze melk die uit poriën komt. Poriën zijn een soort van kleine gaatjes in je huid, ook mensen hebben ze. Die vogelbekdierenmelk heeft relatief gezien een hoog laurinezuurgehalte (dat is een soort vetzuur) dan andere melk van andere dieren.

De baby van een vogelbekdier heeft net zoals reptielen een eitand, dat is een tand die scherp en sterk genoeg is om een ei open te breken. Als een baby uit het ei komt dan zijn de ogen nog gesloten en worden ze nog gezoogd. Na ongeveer 11 weken gaan de ogen dan uiteindelijk open en beginnen ze al wat zelfstandiger te worden. De baby’s worden uiteindelijk nog heel lang gezoogd, wel 3 tot 4 maanden. Als de baby’s na 3 tot 4 maanden zijn gespeend (dan krijgen ze geen melk meer) zijn ze geen baby’s meer, maar echte vogelbekdieren en dan verlaten ze het hol en het territorium van hun moeder.

Hoofdstuk 4 - Verdediging en vijand

Een vogelbekdier heeft een paar vijanden die soms op hem gaan jagen, maar geen enkel roofdier jaagt constant op het vogelbekdier. Er zijn natuurlijk wel dieren die op het vogelbekdier jagen zoals krokodillen, zoetwaterkrokodillen en zeekrokodillen.

Er zijn andere dieren die geen krokodil in hun naam hebben en die jagen ook op het vogelbekdier, zoals varanen en ook ruitpythons. Die vangen ook soms een vogelbekdiertje. Sommige roofvogels vangen ook vogelbekdieren, zoals de wigstaartwouw en de grijze havik. Zelfs de vos doet ook nog mee.

Voor kleine vogelbekdier baby's loeren er nog meer gevaren, want een baby vogelbekdier is ook niet veilig voor vissen zoals palingen en de murraykabeljauw.

Mensen hebben ook op het vogelbekdier gejaagd tot in de twintigste eeuw. Daarna werd het vogelbekdier een beschermde diersoort.

Normaal gesproken zou een vogelbekdier geruisloos in het water gaan, maar als hij wordt bedreigd dan duikt hij met een harde plons het water in. Wetenschappers denken dat dat zo is omdat een vogelbekdier dan de andere vogelbekdieren waarschuwt. Als een mannetje zich echt te bedreigd voelt kan het ook het gif, dat een mannetje meedraagt, met zijn gifstekel in degene die hem bedreigt of waar die mee aan het vechten is steken. Het gif is dodelijk voor dieren die even groot of kleiner zijn dan een hond. Voor mensen is het niet dodelijk, maar het gaat wel veel pijn doen en het gaat opzwellen.

In Tasmanië, waar vogelbekdieren leven, bedreigt nog iets vogelbekdieren. Dat is een schimmelziekte. Hij wordt Mucormycose genoemd en veroorzaakt schimmel op de huid en op de staart. Dat is heel dodelijk voor een vogelbekdier.

Het vogelbekdier wordt niet gezien als een bedreigde diersoort, maar ondanks alle maatregelen worden vogelbekdieren steeds minder gezien bij dorpen en steden en dat is geen goed teken. Vogelbekdieren zijn erg schuw, je hebt vaak veel geluk als je een vogelbekdier in het wild spot, want één : ze zijn nachtdieren dus je vind ze alleen ‘s nachts. Twee : ze zijn vooral in het water en anders bijna altijd in hun hol.

Hoofdstuk 5 - Geschiedenis van het vogelbekdier

De Britse kolonisten hebben als eerste land een vogelbekdier naar Europa gebracht. George Shaw was de eerste die het vogelbekdier beschreef, maar toen hij als eerste een opgezet vogelbekdier zag dacht hij dat het een grap was. Uiteindelijk bleek dat het vogelbekdier echt bestond en George Shaw ging meteen aan een beschrijving voor het vogelbekdier. Hij noemde het platypus wat platvoet betekent. Alleen later ontdekte men dat er al kevers bestonden met de naam platypus. Dus mocht platypus niet de officiële naam worden van het vogelbekdier. Toen heeft men het vogelbekdier een andere naam gegeven en dat was de Ornithorhynchus Anatinus, wat vogelachtige snuit betekent.

In de Droomtijd verhalen van de Aboriginals worden vogelbekdieren gezien als een kruising tussen een eend en een Australische beverrat. Droomtijd verhalen zijn verhalen over de ordening van de aarde.

Vogelbekdieren spelen in de Australische cultuur nog steeds een hele grote rol. De twintig cent munten hebben daar in Australië op de achterkant een vogelbekdier staan.

Op de Olympische Spelen had de stad Sydney een vogelbekdier als mascotte. Het vogelbekdier van hun team heette Syd.

Soms komen vogelbekdieren in het nieuws, dit jaar waren ze ook in het nieuws omdat mensen een vogelbekdier mee hadden genomen in de trein. Vogelbekdieren zijn beschermde dieren dus mag niemand ze als een huisdier houden. In Australië mag je zelfs niet eens een vogelbekdier vervoeren. In Australië zijn ze er heel streng mee; je kan hele erge straffen krijgen zoals hoge boetes of zelfs een gevangenisstraf.

Ook in tekenfilms speelt een vogelbekdier een rol. Zoals Perry, het vogelbekdier van de Disney tekenfilmserie Phineas and Ferb.

Ook de Canadese serie Ovide en zijn vriendjes heeft een vogelbekdier (zelfs twee).