Gebruiker:Onlijn/Kladblok

Dit is het persoonlijke kladblok van Onlijn.

Een kladblok is een subpagina van iemands gebruikerspagina. Het dient als testruimte voor de gebruiker en om nieuwe artikelen of langere toevoegingen aan bestaande pagina's voor te bereiden.

Let op: je kladblok opslaan gaat met de knop 'publiceren'. De pagina wordt daarmee nog niet in de openbare encyclopedie geplaatst en blijft een kladpagina. De kladblokpagina is wel zichtbaar (voor iedereen met wat meer Wikipedia-ervaring) en mag dus geen onoorbare dingen bevatten, zoals auteursrechtschendingen.

Het is, ook in een kladblok, uitdrukkelijk niet toegestaan om zonder toestemming auteursrechtelijk beschermd materiaal van derden te publiceren.

Enkele handige links

Andere testplaatsen

Mee bezig
Aan deze pagina of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt.
Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Rubens Paiva op de Portugeestalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

Rubens Paiva Bron: Wikipédia, a enciclopédia livre. Brontaal: pt Versie: 8 april 2014 https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.pt

[[|omkaderd| Afgevaardigde Rubens Paiva Geboren 26 december 1929 Santos, Brazilië Overleden: 21/22 januari 1971 Rio de Janeiro, Brasil Nationaliteit: Braziliaanse Echtgenote: Eunice Paiva Kinderen 5 Beroep Civiel Ingenieur, politicus]]

Rubens Paiva

Rubens Beyrodt Paiva (Santos, 26 december 1929 — Rio de Janeiro, 20/22 januari 1971) was civiel ingenieur en Braziliaans politicus. Hij is verdwenen tijdens de militaire dictatuur in Brazilië (1964 - 1985). Pas meer dan 40 jaar na dato werd zijn dood bevestigd, na verklaringen van bij de zaak betrokken ex-militairen, in getuigenissen voor de Nationale Waarheidscommissie. Na te zijn gemarteld en vermoord in de gebouwen van een militaire kazerne tussen 20 en 22 januari 1971, werd het lichaam van Rubens Paiva verscheidene malen begraven en weer opgegraven door agenten van de repressie, tot zijn stoffelijke resten in 1973 uiteindelijk voor de kust van Rio de Janeiro in zee werden gegooid, twee jaar na zijn dood. [1]

===== Inhoud =====[verbergen]

Levensloop
Politieke carriëre
Ballingschap en terugkeer naar Brazilië
Gevangenschap, verdwijning en dood
1. Opheldering over de doodsoorzaak
  1. Verantoordelijken
Eerbetonen
Bronnen

==== Levensloop ====[bewerken] Rubens Paiva was een zoon van Jaime Almeida Paiva, advocaat, landeigenaar van de Ribeiravallei en douanier van Porto de Santos en Araci Beyrodt. Hij trouwde met Maria Lucrécia Eunice Facciolla (geb. 1929), met wie hij vijf kinderen kreeg: Marcelo Rubens Paiva, (schrijver-journalist), Vera Sílvia Facciolla Paiva (psycholoog, docent), Maria Eliana Facciolla Paiva (journalist, uitgever), Ana Lúcia Facciolla Paiva (wiskundige) en Maria Beatriz Facciolla Paiva (psycholoog en docent).

Hij studeerde Civiele Techniek aan de Mackenzie Universiteit in São Paulo en studeerde af in 1954. Hij was actief in de studentenbeweging bij de campagne "De olie is van ons" ("O petróleo é nosso"). Hij werd president van het Academisch Centrum en vice-president van de Federale Studenten Unie van São Paulo.

==== Politieke Carriëre ====[bewerken] In oktober 1962 kreeg zijn politieke leven een impuls, toen hij voor de Braziliaanse Arbeiders Partij (PTB)tot federaal gedeputeerde in São Paulo werd verkozen. Hij accepteerde het mandaat in februari van het jaar daarop en maakte deel uit van de Parlementaire Onderzoekscommissie (CPI), in de kamer van afgevaardigden in het leven geroepen, om onderzoek te doen naar de activiteiten van de IPES-IBAD, (het Instituut van Sociale Studies en Onderzoek - Braziliaans Instituut van Democratische Actie). Dit instituut financierde sprekers en schrijvers die informerende artikelen schreven over het zogeheten "Rode Gevaar" in Brazilië.

Op 1 april 1964, terwijl de militairen met hun troepen naderden om de toenmalige president João Goulart af te zetten, hield Paiva een hartstochtelijk discours op de nationale radio, waarin hij Ademar de Barros, de toenmalige gouverneur van São Paulo, die de coupe steunde, bekritiseerde en waarin hij arbeiders en studenten opriep om de wettigheid van de regering [2] te verdedigen.

Met de militaire coup van 1964, werd hij op 10 april 1964, bij gevolg van zijn deelname aan de parlementaire onderzoekscommissie van het Braziliaanse Instituut van Democratische Actie, uit zijn ambt ontzet bij monde van de militaire junta die vanaf de afzetting van João Goulart de macht greep.

==== Ballingschap en terugkeer naar Brazilië ====[bewerken] Rubens Paiva vluchtte naar Joegoslavië en daarna naar Frankrijk.[3] Na negen maanden stapte hij aan boord van een vlucht naar Buenos Aires voor een ontmoeting met Jango (João Goulart) en Brizola (destijds de gouverneur van Rio Grande do Sul). Maar tijdens een tussenlanding in Rio de Janeiro, vertelde hij de stewardess dat hij sigaretten ging halen, verliet het vliegtuig, nam een ander naar São Paulo en ging als verrassing naar huis. Hij zei:"Ik ben Brazilië binnengekomen, ik ben nu in Brazilië en ik blijf in Brazilïe."[4] Daarop verhuisde de familie naar Rio de Janeiro en Rubens Paiva keerde terug naar zijn werk als civiel ingenieur, maar hij onderhield steeds het contact met de andere bannelingen. Met uitgever Fernando Gasparian richtte hij het Jornal de Debates op en werd hoofdredacteur van Het laatste Uur van São Paulo "Última Hora de São Paulo", totdat de krant door Samuel Weiner verkocht werd aan de Grupo Folha da Manhã, van Octavio Frias de Oliveira.[5]

==== Gevangenschap, verdwijning en dood. ====[bewerken] In 1969 keerde Rubens Paiva terug naar Brazilië, na een bezoek aan Santiago de Chile, waar hij de verbannen Helena Bocayuva Cunha, een dochter van zijn vriend Luiz Fernando Bocayuva Cunha (ook een geduputeerde die na de coup van 1964 uit zijn ambt was ontzet)te hulp schoot, die betrokken was bij de gijzeling van ambassadeur Charles Burke Elbrick. Bezorgers van een aan Rubens geadresseerde brief van Helena, werden enige tijd later gevangen genomen door organen van de politieke repressie.[6] De agenten verdachten Rubens Paiva ervan de persoon te zijn achter de codenaam "Adriano", die in werkelijkheid verwees naar Carlos Alberto Muniz[7], een actief lid van de MR-8, de Revolutionaire Beweging van 8 oktober, die het gewapende verzet begon tegen het militaire regime. Deze Carlos Alberto Muniz was ook een contact van Carlos Lamarca, destijds de meestgezochte man van het land.

In de overtuiging "Adriano" te pakken te hebben en zo bij Lamarca uit te zullen komen, drongen personen die beweerden van de luchtmacht te zijn, gewapend met mitrailleurs, op 20 januari 1971, in Rio de Janeiro het huis van Rubens Paiva binnen en namen hem zonder bevel tot aanhouding gevangen. Hij kreeg de tijd om zich aan te kleden en vertrok in pak en stropdas, rijdend in zijn eigen auto. De later teruggevonden auto was het bewijs dat de voormalig gedeputeerde gevangengenomen was - hetgeen de organen van de repressie ontkenden. Eunice, zijn echtgenote, werd ook op dezelfde dag gevangen genomen, samen met hun vijftienjarige dochter Eliana. Eunice was gedurende twaalf dagen onvindbaar. Eliana kwam de volgende dag vrij; ze werd gedropt op de Praça Saens Peña, in de wijk Tijuca. Ergens tussen het moment van zijn gevangenneming en de volgende dag, is Rubens Paiva overgebracht naar het Detachement van Interne Operaties (DOI), in de kazerne van de militaire politie van de Luchtmacht, zone III, waar hij opnieuw gemarteld zou worden. Volgens de getuigenverklaring van de arts Amilcar Lobo, die indertijd zijn beroep uitoefende in de DOI-CODI, stierf Paiva ten gevolge van de verwondingen die hij in de martelsessies opliep.[8]

Volgens de officiële lezing door de veiligheidsorganen in die tijd, zou de auto die Rubens Paiva bestuurde, zijn overvallen door onbekende figuren, die hem twee dagen na zijn gevangenneming gegijzeld zouden hebben. Op deze manier werd hij officieel als vermist opgegeven. Deze farce werd in 2014 ontmaskerd met de getuigenverklaring van oud majoor Raimundo Ronaldo Campos voor de Nationale Waarheidscommissie. Hij bekende deze versie van de gebeurtenissen verzonnen te hebben met behulp van twee kompanen, waarbij ze schoten losten op en brand stichtten in de vermeende Kever waarin Paiva gekidnapt zou zijn door subversieve elementen, opdat hij zo gevonden zou kunnen worden en daarmee de formele lezing van de ontvoering bevestigd zou worden.[9]

In een brief gericht aan de Raad ter Bescherming van de Rechten van de Mens, schreef Eunice nog in 1971, op basis van verklaringen van getuigen, dat haar man waarschijnlijk al op de dag van zijn gevangenneming gemarteld is; ten tijde van zijn verhoor in het hoofdkwartier van Luchtmachtzone III, vlak naast luchthaven Santos Dumont, in Rio de Janeiro, dat destijds onder commando stond van brigadier João Paulo Burnier.

In 1996, na bekrachtiging van de zogeheten Wet van de Verdwenenen, december 1995 (Lei dos Desaparecidos)[10] door toenmalig president Fernando Henrique Cardoso, werd een overlijdensverklaring van de voormalig gedeputeerde afgegeven. Op deze manier werd zijn dood officieel erkend. Zijn lichaam werd tot noch toe nooit gevonden.

==== Opheldering over de doodsoorzaak ====[bewerken] In februari van 2014 openbaarde de Nationale Waarheidscommissie dat de voormalig Luitenant van de krijgsmacht, Antônio Fernando Hughes de Carvalho, de moordenaar is van Rubens Paiva. De Luitenant was officier van het CPOR (Centrum van Opleiding van Reserve Officieren) dat verbonden was met het Cisa (Centrum van Informatie en Veiligheid van de Luchtmacht). Dit kwam aan het licht middels de getuigenverklaring van een van de andere betrokkenen, de Reserve Kolonel Armando Avólio Filho, die destijds deel uitmaakte van het Peloton van Onderzoek naar Criminaliteit van de Militaire Politie (PIC-PE) en aanwezig was bij het verhoor en de marteling van Paiva. De dood van de voormalig gedeputeerde voltrok zich in de gebouwen van het Detachement van Operaties voor Informatie (DOI)van de Eerste Krijgsmacht, in de Rua Barão de Mesquita in Tijuca, zone Noord van Rio de Janeiro.[11] Voor zijn bijdrage aan de onderdrukking van subversievelingen, werd Luitenant Hughes de Carvalho, die intussen overleden is, in 1971 onderscheiden met de Medaille van de Vredestichter (Medalha do Pacificador).[12]

In de daarop volgende maand, publiceerde de krant uit Rio, O Globo, de verklaringen van de bij de zaak betrokken militairen, onder voorwaarde van anonimiteit. Na zijn dood in de Kazerne van de Militaire Politie, tussen 20 en 22 januari 1971, werd het stoffelijk overschot van Paiva in beginsel begraven op een afgelegen plek in Alto da Boa Vista, dichtbij de Avenida Edson Passos, dezelfde plaats waar zijn auto, die in een door officieren en onderofficieren van de Krijgsmacht uitgevoerde operatie uitbrandde, werd teruggevonden. Vandaar werd het lichaam later weer weggehaald, uit angst dat bij de wegwerkzaamheden die begonnen waren aan de Avenida het lichaam ineens op zou duiken. Het werd herbegraven in het zand van het Recreio dos Bandeirantesstand, in de westelijke zone van de stad, destijds een nog praktisch onbewoonde plek.1

Twee jaar nadien, stuurde de toenmalige Kapitein van de Krijgsmacht, Paulo Malhães [13], die eveneens betrokken was bij de marteling, dood en verdwijning van politieke gevangenen in het zogeheten Huize des Doods (Casa de Morte) in Petropolis [14], een bergachtig gebied in de staat Rio de Janeiro, op bevel van het Ministerieel Kabinet, een zoektroep naar het gebied, die uit ongeveer vijftien andere militairen in burgerkleding bestond. Onder hen bevonden zich Kapitein José Brant Teixeira, partner van Malhães in diverse andere operaties en de Serganten Jairo de Canaan Cony en Iracy Pedro Interaminense Corrêa 13. Ze vonden de in een zak begraven overblijfselen van Paiva, na vijftien dagen kuilen graven in het zand, verkleed als toeristen; groeven de resten op en brachten ze in een vrachtwagen naar de Jacht Club van Rio de Janeiro. Daar hevelden ze de stoffelijke resten over op een klein bootje, voeren ermee de zee op en wierpen ze bij gunstig tij overboord in de oceaan.1 In een latere getuigenverklaring voor de NWC, ontkende Malhães persoonlijk bij deze missie betrokken te zijn geweest.[15]

De kruisweg van gevang, marteling, dood en eindbestemming van Rubens Paiva liep zo: gevangenneming thuis in Leblon --> ondervragingen en agressies in de 3e Zone van de Luchtmacht, vliegveld Santos Dumont, cellencomplex van het Cisa (Centrum van Informatie van de Luchtmacht) --> gemarteld en gedood in de Kazerne van de Militaire Politie in Tijuca --> begaven in Alto da Boa Vista --> opgegraven, getransporteerd en herbegraven in het Recreio dos Bandeirantes --> opgegraven en meegenomen naar de Jacht Club in de wijk Urca --> in een klein bootje scheep gegaan en in de baai van de costa Fluminense in zee gestort. Deze feiten hebben zich voltrokken in een periode van twee jaar.[Otávio, Chico. (16 de março de 2014). "O Roteiro do Calvário". O Globo: 3.]

==== Verantwoordelijken ====[bewerken] Ondanks de bescherming aan militairen en subversievelingen die de Amnestiewet van 1979 (Lei da Anistia) bood voor misdrijven die gepleegd werden tijdens de militaire dictatuur, besloot het Federale Openbaar Ministerie in maart 2014, middels het in 2012 ingestelde proces, om een officiële aanklacht in te dienen tegen vier van de nog in leven zijnde betrokkenen bij deze zaak. Dat waren de gepensioneerde officieren José Antônio Nogueira Belham, die leiding gaf aan het Detachement van Operaties voor Informatie van de 1e krijgsmacht (DOI-I) in de Rua Barão de Mesquita, in de tijd dat Paiva stierf ten gevolge van de martelingen; Raimundo Ronaldo Campos, die bekende een farse beraamd te hebben om de vlucht van de ex-gedeputeerde te fingeren. Naast deze twee werden verder de broers en ex-serganten Jacy en Jurandyr Ochsendorf beschuldigd, die betrokken waren bij de fraude van het in brand steken van de auto. Nieuwe aanwijzingen, waaronder van het Informatie Centrum van de Krijgsmacht (Centro de Informações do Exército, CIEx) kunnen in de tussentijd het onderzoek uitbreiden.1

Eerbetonen

[bewerken] In 1992, werd Rubens Paiva op zijn geboortegrond Santos door burgermeester Telma de Souza geëerd, met een naamplaat in de gemeentelijke passagiers terminal, in de wijk Valongo. Bij de onthulling waren de weduwe en een zoon van Rubens Paiva, de schrijver Marcelo Rubens aanwezig.

Op 24 september 1998, werd in de wijk Pavuna in Rio de Janeiro het metrostation Rubens Paiva geopend.

Op 1 maart 2012 installeerde de Senaat van São Paulo (de Assembléia Legislativa)de Waarheidscommissie Rubens Paiva, opgericht om schendingen van mensenrechten, begaan in de periode 1964 - 1982, te onderzoeken.[16]

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Ir para: a b c d MP vai denunciar 4 militares pela morte de Rubens Paiva. (Het Openbaar Ministerie klaagt vier militairen aan voor de dood van Rubens Paiva. O Globo. Pagina bezocht op 16/03/2014.) Ir para cima ↑ Melito, Leandro (19/03/2014). Ouça áudio exclusivo em que Rubens Paiva defende governo Jango no dia do Golpe de 64. (Beluister de exclusieve audio waarin Rubens Paiva op de dag van de coupe de regering van president João Golard verdedigt. Portal EBC. Pagina bezocht op 29 maart 2014.) Ir para cima ↑ Vida de Rubens Paiva é contada em exposição na Câmara dos Deputados. (het leven van Rubens Paiva wordt verteld op de expositie in het Huis van Afgevaardigden. Amambai Notícias. Pagina bezocht op 28/02/2014.) Ir para cima ↑ Palestra hoje no Rio lembra trajetória do trabalhista Rubens Paiva. (Lezing vandaag in Rio ter nagedachtenis van de door lid van de arbeiderspartij, Rubens Paiva, afgelegde weg. Site van de Democratische Arbeiderspartij, Partido Democrático Trabalhista - PDT. Pagina bezocht op 28/02/2014.) Ir para cima ↑ Mais um Passo para Esclarecer o Caso Rubens Paiva. (Een volgende stap in de Verklaring van de Zaak Rubens Paiva. Instituto Vladimir Herzog. Pagina bezocht op 28/02/2014.) Ir para cima ↑ Arquivos revelam versão incoerente do Exército sobre o desaparecimento de ex-deputado. (Archieven onthullen incoherente versie van de Krijgsmacht over de verdwijning van ex-afgevaardigde. Forum voor het recht op toegang tot publieke informatie, bezocht op 30 april 2014) Ir para cima ↑ Rubens Paiva foi torturado por se recusar a entregar perseguido. (Rubens Paiva werd gemarteld omdat hij weigerde een gezochte persoon aan te geven. Door Miriam Leitão en Cláudio Renato. O Globo, 1 maart 2012.) Ir para cima ↑ Autópsia da sombra. (Schaduw-Autopsie, Veja, 18 november 1992) Ir para cima ↑ Militar dá nome de oficial que teria torturado Rubens Paiva. (Militair geeft de naam van de officier die Rubens Paiva gemarteld zou hebben. O Globo. Pagina bezocht op 27/02/2014.) Ir para cima ↑ Lei nº 9.140, de 4 de dezembro de 1995. Reconhece como mortas pessoas desaparecidas em razão de participação, ou acusação de participação, em atividades políticas, no período de 2 de setembro de 1961 a 15 de agosto de 1979, e dá outras providências.(Wet van de verdwenenen n.9140 van 4 december 1995: de president erkent als overleden, personen die verdwenen zijn in gevolg op deelneming of beschuldiging van deelneming aan politieke activiteiten in de periode van 2 september 1961 tot 15 augustus 1979) Ir para cima ↑ Comissão da Verdade aponta assassino de Rubens Paiva. (Waarheidscommissie wijst moordenaar Rubens Paiva aan. Gazeta do Povo. Pagina bezocht op 28/02/2014.) Ir para cima ↑ Comissão da Verdade confirma ex-tenente do Exército como assassino de Rubens Paiva. (Waarheidscommissie bevestigt ex-Luitenant als de moordenaar van Rubens Paiva.O Globo. Pagina bezocht op 27/02/2014.) ↑ Ir para: a b Coronel revela como sumiu com corpo de Rubens Paiva. (Kolonel onthult hoe hij verdween met het lichaam van Rubens Paiva. O Dia. Pagina bezocht op 21/03/2014.) Ir para cima ↑ Torturador conta rotina da Casa da Morte em Petrópolis. (Beul vertelt over praktijken van Huize des Doods in Petrópolis. O Globo. Pagina bezocht op 18/05/2013.) Ir para cima ↑ Coronel volta atrás e nega ter ajudado a ocultar o corpo de Rubens Paiva. (Kolonel krabbelt terug en ontkent geholpen te hebben bij het zoekmaken van het lichaam van Rubens Paiva. UOL Notícias. Pagina bezocht op 25/03/2014. Ir para cima ↑ Otávio, Chico. (16 maart 2014). "O Roteiro do Calvário". ("De route van de kruisweg")O Globo: 3. Ir para cima ↑ Comissão da Verdade Rubens Paiva. (de Waarheidscommissie Rubens Paiva. 2 maart 2012.)