Gebruiker:Kameraad Pjotr/Testcase/1

Operatie Olympus was het invasieplan voor Japan aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Tactiek

De oorlog in de Stille Oceaan werd gekenmerkt door vele vlootslagen en het zogenaamde 'island-hopping'. Deze tactiek bestond er in feite uit een eiland te isoleren van Japanse versterkingen en bevoorrading, om vervolgens met een gecombineerde aanval van de luchtmacht en de marine de verdedigers van het betreffende eiland te bedwingen. De Marianen, Guadalcanal, de Filipijnen en Okinawa zijn voorbeelden van deze tactiek. Vooral de invasie van Okinawa is een beruchte. De Japanners vochten zich liever dood dan zich over te geven aan de Amerikanen. De verliezen aan Amerikaanse zijde waren ook enorm. Naarmate de Amerikanen dichter bij de Japanse archipel kwamen werd het verzet heviger en de vastberadenheid van de verdedigers heviger.

Andere fronten

De afspraak tussen de geallieerden was om eerst Europate bevrijden en Duitsland tot overgave dwingen, om daarna de Japanners te bedwingen. Pas als Duitsland bedwongen was kon Amerika rekenen op steun van met name Sovjettroepen. Gevolg was dat Amerikaanse militaire planners geen rekening hielden met steun van geallieerde eenheden, met uitzondering van een enkele fregat van de Nederlandse of Engelse marine.

Na de slag bij Midway

Na de gewonnen slag om het atol Midway keerden de kansen in de Stille Oceaan. Het Island-hopping werd steeds succesvoller ten uitvoer gebracht en planners waren druk met het uitwerken van verschillende aanvalsroutes die alleen tot doel hadden de vernietiging van Japan als agressor. De uiteindelijk gekozen route passeerde bewust een aantal kleine eilanden, omdat invasies gepaard gingen met zware verliezen. Het door president Roosevelt goedgekeurde plan bestond uit een tangbeweging waarvan de bezetting van de Okinawa-eilandengroep als laatste springplank moest fungeren van de uiteindelijke invasie van Japan.

Hoewel de meeste invasies in de Stille Oceaan klein waren in vergelijking met invasies in Europa (zoals die in Sicilië en Normandië), zou de geplande invasie van Japan nog groter zijn. Het benodigde aantal troepen, schepen, tanks en vliegtuigen zou gigantisch worden. De planning was in 1943 begonnen. Gecalculeerde verliezen die operatie Olympus met zich mee zou brengen varieerden van een kwart tot een derde van de ingezette vloot en de helft tot twee derde van de ingezette tanks en troepen. De vloot zou gedecimeerd worden door kamikazeaanvallen. En de invasietroepen zouden elke Japanse soldaat moeten doden die ze op hun pad tegenkwamen. De hoop was dat niet heel Japan bezet zou hoeven te worden, maar dat het land zou capituleren na de eerste nederlagen op het eigen grondgebied. In de militaire staf heerste hier enorme onenigheid over. Begrijpelijk, tot nu toe waren de Japanse soldaten vastberaden geweest en was overgave geen optie. Vast stond dat de verliezen eerder vergelijkbaar zouden zijn met de strijd aan het Oostfront dan met welk ander front in de oorlog dan ook. Bovendien waren de eerste tekenen van de koude oorlog al zichtbaar aan het worden. Begin 1945 waren de invloedsferen in Europa al verdeeld tussen Oost en West. De Amerikanen vreesden dat nadat half Europa onder de invloedsfeer van de Sovjets gekomen was, in Azie het zelfde zou gebeuren als de Sovjettroepen daar ingezet zouden worden.

Atoombom

Het uiteindelijke inzetten van het atoomwapen wordt door verschillende strategen en historici gezien als een keuze om Sovjetinvloed in Japan en andere landen in Azie tot een absoluut minimum te beperken. Immers als de Amerikanen de Japanners zelf bedwongen zouden hebben konden ze Azie grotendeels tot hun eigen invloedsfeer rekenen. Andere dragen aan dat de te verwachten verliezen van Operatie Olympus de directe aanleiding zijn om het atoomwapen in te zetten. Bovendien zou dit een sneller einde van de oorlog kunnen betekenen dan een invasie en een langdurige grondoorlog (planners rekenden op z'n vroegst voor capitulatie het voorjaar van 1946, maar in diverse stukken stonden ook eind 1947 en later)zo was de verwachting. Weer anderen zagen de atoombommen als waarschuwing aan de Sovjet-Unie om niet heel Europa te bezetten.

Waarschijnlijk is de waarheid een samenspel van factoren geweest. Maar zeker is dat de Koude Oorlog koud bleef de eerste jaren zeker af te leiden is aan het feit dat de Amerikanen een machtvacuum hadden gecreeerd door als enige een atoombom te bezitten. Hierop ontstond de wapenwedloop die de wereld tot het einde van de vorige eeuw in haar greep hield.