Gebruiker:Chescargot/De verdediging
De verdediging (engels: The Defense) was Vladimir Nabokovs derde roman, oorspronkelijk in 1930 gepubliceerd.
| De Verdediging | ||||
|---|---|---|---|---|
| Oorspronkelijke titel | Защита Лужина (Zashchita Luzhina) | |||
| Auteur(s) | Vladimir Nabokov | |||
| Land | Rusland | |||
| Taal | Nederlands | |||
| Oorspronkelijke taal | Russisch | |||
| Uitgever | De Bezige Bij | |||
| Uitgegeven | 1994 | |||
| Oorspronkelijk uitgegeven | 1930 | |||
| ||||
Inhoud roman
bewerkenAleksandr Ivanovitsj Loezjin is een teruggetrokken jongen die voor zijn klasgenoten het mikpunt van spot is. Wanneer op een dag een gast op het feest van zijn vader komt, wordt hem gevraagd of hij kan schaken. Deze ontmoeting motiveert hem om te gaan schaken. Hij spijbelt en gaat naar het huis van zijn tante om de grondbeginselen te leren. Hij wordt al snel een groot speler, schrijft zich in voor plaatselijke competities en stijgt in rang als schaker. Zijn talent is wonderbaarlijk en hij bereikt het niveau van een grootmeester in minder dan tien jaar. Jarenlang blijft hij een van de beste schakers ter wereld, maar hij slaagt er niet in wereldkampioen te worden.
Tijdens een van de toernooien, in een resort, ontmoet hij een jong meisje, nooit met name genoemd in de roman, wiens interesse hij weet te wekken. Ze krijgen een romantische relatie en Luzhin doet haar uiteindelijk een aanzoek.
Het loopt uit de hand wanneer hij het moet opnemen tegen Turati, een grootmeester uit Italië, in een wedstrijd om te bepalen wie het opneemt tegen de huidige wereldkampioen. Voor en tijdens de wedstrijd krijgt Luzhin een zenuwinzinking, die een climax bereikt wanneer zijn zorgvuldig geplande verdediging tegen Turati in de eerste zetten mislukt en de partij geen winnaar oplevert. Wanneer het spel is gestaakt, dwaalt Luzhin de stad in in een staat van volledige onthechting van de werkelijkheid.
Hij wordt naar huis teruggebracht en naar een rusthuis gebracht, waar hij uiteindelijk herstelt. Zijn arts overtuigt Loezjin's verloofde ervan dat schaken de reden van zijn ondergang was, en alle herinneringen aan schaken worden uit zijn omgeving verwijderd.
Langzaamaan vindt het schaken echter zijn weg terug in zijn gedachten (geholpen door toevallige gebeurtenissen, zoals een oud zakschaakbord dat in een jaszak wordt gevonden, of een onpraktisch schaakspel in een film). Luzhin begint zijn leven te zien als een schaakspel, en ziet herhalingen van 'zetten' die zijn obsessie voor het spel doen terugkeren. Hij probeert wanhopig de zet te vinden die hem zal behoeden voor het verlies van zijn schaaklevenspel, maar voelt het scenario steeds dichterbij komen.
Uiteindelijk, na een ontmoeting met zijn oude schaakmentor, Valentinov, beseft Luzhin dat hij "het spel moet opgeven", zoals hij het uitdrukt tegenover zijn vrouw (die wanhopig probeert met hem te communiceren). Hij sluit zich op in de badkamer (zijn vrouw en verschillende dinergasten bonzen op de deur). Hij klimt uit een raam, en er wordt gesuggereerd dat hij dood neervalt, maar het einde is opzettelijk vaag. De laatste regel van de (vertaalde) roman luidt: "De deur werd ingeramd. 'Aleksandr Ivanovitsj, Aleksandr Ivanovitsj,' brulden verschillende stemmen. Maar er was geen Aleksandr Ivanovitsj."