Elin Danielson-Gambogi

Elin Kleopatra Danielson-Gambogi (Noormarkku, 3 september 1861 – Antignano, Italië, 31 december 1919) was een Fins kunstschilderes. Ze schilderde in een naturalistische stijl, met symbolistische en impressionistische invloeden.

Leven en werk bewerken

Danielson werd geboren in een familie van Zweedse origine. In 1872 pleegde haar vader Karl zelfmoord, waarna het gezin met de jonge kinderen Elin and Rosa (Titty) in financiële problemen geraakte. Dankzij de hulp van een oom, Mauritz Gestrin, kon ze in 1876 toch in Helsinki gaan studeren aan de Teken- en Kunstacademie. In 1883 ging ze met een beurs in Parijs studeren, bij Gustave Courtois en Raphaël Collin. Ze sloot zich er aan bij een Scandinavische kunstenaarskolonie, waar ook Helene Schjerfbeck toe behoorde, en werkte vooral in een naturalistische stijl. Onder invloed van met name het werk van Pierre Puvis de Chavannes begon ze echter geleidelijk steeds meer elementen van het symbolisme en het impressionisme in haar werk te integreren. Ze schilderde landschappen en vooral mensen in alledaagse situaties. Opzien baarde ze met haar werk Na het ontbijt (1890), waarop een rokende vrouw staat afgebeeld, geheel tegen de conventies uit die tijd.

Na eerst een tijdje weer even naar Finland te zijn teruggekeerd, vertrok Danielson in 1896 met opnieuw een beurs naar Florence, om de klassieke Italiaanse schilders te bestuderen. Ze raakte er verliefd op de dertien jaar jongere kunstschilder Raffaello Gambogi (1874-1943), met wie ze in 1898 trouwde. Het huwelijk was echter geen succes: haar man bleek overspelig, hetgeen Elin erg deprimeerde. Tussen 1900 en 1905 reisde ze voornamelijk in haar eentje door Europa en exposeerde in Parijs, Londen, Stockholm en Helsinki. In 1905 ging ze terug naar Italië in de hoop haar huwelijk te redden. Samen met haar man ging ze wonen in Volterra, maar Raffaello bleek psychisch ziek en werd meermaals opgenomen in een kliniek. In 1907 (toen haar moeder op sterven lag), 1909, 1911 en 1913 bracht Elin nog bezoeken aan haar familie in Finland, om uiteindelijk toch steeds weer terug te keren naar haar man in Italië. Het paar woonde er afwisselend in Florence en Antignano. Onbemiddeld en eenzaam waren de laatste jaren van haar leven niet erg gelukkig. Ze zou ook nauwelijks nog schilderen. Ze overleed uiteindelijk in 1919 aan een longontsteking, 58 jaar oud.