Curtiss CR

De Curtiss CR was een reeks van wedstrijdvliegtuigen die werden gemaakt door Curtiss voor de Amerikaanse marine. De marine, en ook het leger, deden in die tijd geregeld mee aan luchtraces.

Curtiss CR
Fabrikant	Curtiss
Type(n)	CR1, CR2, CR3 en CR4 racevliegtuigen
Lengte	7,63 m
Spanwijdte	6,93 m
Hoogte (vanaf de grond)	3,27 m
Stoelen voor passagiers	1
Leeggewicht	961 kg
Vleugeloppervlak	15,61 m²
Max. startgewicht	1246 kg
Motoren	1× Curtiss D-12 5DL-V watergekoelde V-12 zuigermotor
Max. stuwkracht per motor	354 kW (475 pk)
Kruissnelheid	312 km/h
Kruishoogte	5852 m
Max. reikwijdte	840 km
Eerste vlucht	1 augustus 1921
Status	Buiten gebruik.
Aantal gebouwd	7
Portaal    Luchtvaart

Curtiss CR3 watervliegtuig (1923)

De marine zou de twee bestelde modellen (CR1 en CR2) gebruiken in de Pulitzer-wedstrijd van 1921, maar trok zich terug. Curtiss besliste om dan zelf deel te nemen en won.

Het model kende verder nog een succes door de wijziging naar een watervliegtuig, de CR3.

Curtiss verbeterde de landversie en gaf die de naam R2C. Er werden hiervan 3 modellen gebouwd. Twee voor de marine en een voor het leger. Het leger won hiermee de Pulitzer-wedstrijd 1923. (R3C-1)

Na deze overwinning monteerde men vlotters op het toestel om ook de Schneider-wedstrijd van 1924 te winnen. De R3C-2 met James Doolittle aan boord won de Schneider Trophy.

Varianten

CR-1

De eerste CR met US Navy serienummer A6080, met Lamblin koelradiatoren (voor de V-12 motor) geplaatst tussen de stijlen van het onderstel.

CR-2

De tweede CR A6081, uitgerust met gestroomlijnde wielen en koelradiatoren in het vleugeloppevlak.

CR-3

Beide nummers A6080 and A6081 werden gemodificeerd naar CR-3 specificaties en uitgerust met drijvers en 475 pk Curtis D-12 5PL V-12 motoren.

CR-4

CR-3 A6081, omgebouwd naar een test- en trainingsvliegtuig voor het 1926 Schneider Trophy race-team.

Zie ook

• Curtiss R3C

Bronnen, noten en/of referenties